اتفاقاتی که در هواپیما می افتد
نگاه خیره مهماندار هواپیما ممکن است به خاطر خستگی باشد اما مسافرانی که به این موضوع آگاهی ندارند، امکان دارد این طور برداشت کنند که اتفاقی قرار است بیوفتد و شما باید از این موضوع اطلاع داشته باشید. اما آیا به نظرتان همه اتفاقاتی که در هواپیما می افتد را به مسافران اعلام می کنند، یا اینکه تنها بخشی را می گویند و یا در بدترین حالت هیچ کدام را اعلام نمی کنند. الی گشت در ادامه می خواهد به این موضوع بپردازید و ببینید آیا اتفاقاتی که در هواپیما می افتد یا اینکه مثلا هواپیما در حال سقوط است را به شما می گویند یا خیر.
زمانی که شما در پروازی حضور دارید، باید بدانید که هر مشکلی حتی جزئی، به اطلاع شما خواهد رسید. اما چیزی که باید در نظر بگیرید این است که اگر زمانی که در هواپیما هستید اعلام شد که هواپیما با یک مشکل دنده، فشار، موتور و یا فرود اضطراری مواجه است، فکر نکنید که این مشکلات حتما مرگبار و خیلی خطرناک هستند. معمولا اتفاقاتی که در هواپیما می افتد جزئی هستند اما قوانین صنعت هواپیمایی اینطور می گوید که مسافران حتی از کوچکترین مسائل نیز باید باخبر باشند.
از سوی دیگر، مهمانداران مسافران را با مشکلات کوچکی که به مسائل ایمنی مربوط نیست، خبردار نمی کنند.
بی پرده و رک بودن در مورد هر مشکل کوچک، نگرانی های غیر ضروری ایجاد می کند، مثلا «خانم ها و آقایان، کاپیتان صحبت می کند. فقط برای اطلاع شما، ما یک نشانۀ خرابی در حلقه پشتیبان سیستم تشخیص دود در محفظه محموله پشتی دریافت کرده ایم». در این مثال، مسافران اینطور واکنش نشان می دهند: «اوه خدای من، هواپیما الان آتش می گیرد». نه اینکه مردم به اندازه کافی روشن نباشند تا دریابند که چه چیزی خطرناک است و یا خطرناک نیست، اما با اصطلاحاتی روبرو هستیم که ممکن است به اشتباه درک می شود.
این موضوع ما را یاد یکی از اتفاقتی که در صنعت هواپیمایی افتاده، می اندازد. در سال ۲۰۰۵، پرواز ۲۹۲ جت بلو (jetBlue) که با یک هواپیمای ایرباس A320 اجرا می شد، مجبور شد که به خاطر یک مشکل در ارابه فرود (یا فرود افزار) در لس آنجلس فرود اضطراری داشته باشد. این اتفاق که تنها به خاطر یک موضوع کوچک رخ تکنیکی رخ داد، حاشیه های فراوانی را به دنبال داشت. این فرود اضطراری به صورت زنده از شبکه های تلویزیونی پخش شد، میلیون ها آمریکایی که بسیار ترسیده بودند به سمت محل حادصه آمدند و خود مسافران نیز وحشت کرده بودند. همه این ها به خاطر این بود که چند دقیقه بعد از آنکه هواپیما از بوربانک کالیفرنیا بلند شد، خلبان متوجه شد که ارابه فرود درست جمع نشده و در زاویه ۹۰ درجه گیر کرده است.
خلبان که هر بار تلاش کرد که آن را به حالت درست در بیاورد، با شکست روبرو شد، تصمیم گرفت که یک فرود اضطراری انجام شود به صورتی که در چرخ های هواپیما در موقعیت درست خود قرار نداشتند. تیم دیسپچ جت بلو و خلبان سر این موضوع به توافق رسیدند که به خاطر اینکه فرودگاه بین المللی لس آنجلس، باندهای پرواز طولانی تری دارد این فرود را در آنجا به سرانجام برسانند. اما اولین مشکلی که وجود داشت، وزن هواپیما بود که چندین کیلوگرم بیشتر از حدی بود که یک هواپیما بتواند فرود اضطراری را انجام دهد.
ایرباس A320 مانند هواپیماهای جت کوچک دیگر، توانایی تخلیه سوخت در هوا را ندارد. این به معنی آن بود که خلبان مجبور است چندین ساعت را روی اقیانوس آرام بچرخد تا سوخت کم شده، هواپیما سبک شود و در نهایت بتواند در فرودگاه مورد نظر، به زمین بنشیند. این سه ساعت زمان مناسبی بود تا این خبر به گوش بسیاری از مردم برسد و به سرتیتر خبرهای آن ساعت در بیاید. خبرنگارها و شبکه های خبری گوناگونی به پوشش این خبر روی آوردند و افراد زیادی فکر می کردند که هواپیما در نهایت سقوط خواهد کرد.
خبرگذاری های حوادث کالیفرنیا که معمولا به اخبار سوانح جاده ای رسیدگی می کردند، کافی بود که نوک دوربین هایشان را به سمت بالا بگیرند تا هواپیمایی را مشاهده کنند که چرخ می زند و منتظر است که بتواند یک فرود داشته باشد. در داخل هواپیما، ۱۴۶ نفر بودند که با وقایع پیش آمده انتظار داشتند که هر لحظه هواپیما سقوط کرده و جان خود را از دست دهند. طبق گفته ها دیده شده بود که افراد چه بالغ چه کودک، گریه می کردند و از این سانحه وحشت کرده بودند. بعدها، از زبان آن هایی که نجات یافته بودند، واژه هایی نظیر «هولناک» شنیده می شد.
اما در این میان، آن هایی که با صنعت هواپیمایی آشنا بودند، چندان به نظر نمی رسید که نگران باشند. آن ها یک هواپیمایی را می دیدند که خیلی آرام در هوا پرواز می کند و به دنبال موقعیت مناسبی است که یک سقوط مناسب برای برنامه های تلویزیونی اما از لحاظ تکنیکی، قابل مدیریت داشته باشد.
در زمان مناسب، هواپیما خیلی آرام با چرخ های اصلی خود به زمین نزدیک شد، دماغه هواپیما نیز محتاطانه پایین آمد تا در نهایت با یک ضربه نه چندان شدید، هواپیما فرود بیاید. هیچ کس در این حادثه آسیب ندید. از آنجایی که این فرود منبع خبری خوبی بود، رسانه آرام ننشست و روزهای بعد را نیز به پخش صحنه آهسته فرود، مصاحبه هایی با مسافران و خلبان پرداخت.
اما واقعیت این است که چیزی که مسافران در آن زمان می خواستند، یکی فضای آرام و توضیح دقیق از شرایط بود. اینکه اتفاقاتی که در هواپیما می افتد باعث چه چیزی می شوند و در هنگام فرود اضطراری باید انتظار چه اتفاقاتی داشته باشند. اما چیزی که مسافران جت بلو دریافت کردند، تفسیرهایی از زبان افرادی بود که دقیقا نمی دانستند چه اتفاقی در حال رخ دادند است. معمولا مسافران در این شرایط شروع به خیال بافی می کنند و به هم اطلاعاتی از تجربه های افراد دیگر می دهند و تا زمانی که کادر پرواز به خوبی اتفاق پیش آمده را شرح دهند، این ترس از بین نمی رود. در نهایت می توان به این نتیجه رسید که ایرلاین ها درست است که در ۹۰ درصد مواقع تمام اتفاقات پیش آمده را اطلاع می دهند، اما تا زمانی که خود خلبان اعلام حادثه ای خطرناک نکرده، نباید نگران شد.
منبع: telegraph.co.uk