کشتی عظیم یخی فرشته ی نجات کشورها در جنگ جهانی دوم!
یکی از بدترین اتفاقاتی که در طول تاریخ زندگی بشریت را تحت تاثیر خود قرار داده است جنگ هایی بوده که بین قوم های مختلف رخ داده است. یکی از ناگوارترین جنگ هایی که در طول تاریخ سبب شده تا زندگی انسان های بسیار تحت تاثیر قرار بگیرد جنگ جهانی دوم بوده است که در آن دوره ی تاریخی نیروهای متفقین دچار کمبودهای کمبود منابع ضروری لازم برای ساخت تجهیزات دریایی و جنگی نیز بودند که یکی از آن منابع مهم و ضروری فولاد بود. از همین رو کشورها برای این که بتوانند در این جنگ زنده بمانند فکری به ذهنشان خطور کرد مبنی بر اینکه کشتی از یخ بسازند. اما این که چطور می شود از یخ شی مهمی مثل کشتی ساخت سوالی است که برای ما هم پیش آمده و ما بر آن شدیم تا در این مطلب از مجله ی گردشگری الی گشت درباره جزئیات این موضوع اطلاعات مناسبی را در خصوص کشتی عظیم یخی در اختیار شما قرار دهیم؛ در ادامه با ما همراه باشید.
مطالب مرتبط: کشف قطعی قدیمی ترین جای پای جهان در شیلی! ببینید شهرهای معروف دنیا از فضا چه شکلی هستند! شهری نفرین شده که هزاران سال زیر خاک مدفون مانده!
همانطور که در بالا گفتیم، در طول مدت زمان جنگ جهانی دوم با توجه به کمبودی که در مواد ضروری جنگ در بین کشورها به وجود آمد ثبب شد تا کشورها به فکر استفاده از منابع طبیعی برای حفاظت از کشور خودشان در برابر نیروهای متفقین باشند.
آن زمان در اقیانوس اطلس شمالی ناوگان دریایی انگیس در برابر قایق های آلمانی قرار گرفته بودند و کشتی های متفقین با آمار بالایی توسط قایق های آلمانی یکی پس از دیگری غرق می شدند. هواپیماها می توانند از کشتی ها در حین جنگ حفاظت کنند اما در وسط اقیانوس بدون هیچ گونه عرشه ی فرودی عملا چنین امری غیر ممکن بود. چرا که ساخت این عرشه ها به مقادیر زیادی فولاد نیاز داشت، یعنی همان چیزی که منابع آن محدود بود. چیزی که نیروهای متفقین نیاز داشتند مکانی برای فرود و سوخت گیری بدون استفاده ی بیش از حد از منابع محدود فولاد بود.
درست در همین زمان دانشمندی بریتانیایی به نام جفری پایک در دفتر عملیات مرکزی به عنوان یکی از مشاوران در حال فعالیت بود ایده ی عالی را مطرح کرد، این ایده ساخت یک عرشه ی فرود از یخ بود! بله درست خواندید عرشه ی فرود از یخ، چرا که یخ مقاوم و سخت است و غرق شدن آن کار ساده نیست! از همین رو هر گونه آسیبی به آن می تواند با منجمد کردن دوباره آن برطرف شود.
جفری پایک که به دلیل داشتن ایده های عجیب و غریب بسیار در جهان معروف شده بود، پیشنهاد دارد که قطعه بزرگی از یک کوه یخی بریده شود و به اقیانوس آورده شود. پس از آن با تراز کردن رویه ی این یخ عرشه ی مناسبی برای فرود هواپیماها فراهم می آمد و اگر آن ها می توانستند قسمت میانی این یخ را خالی کنند آن قسمت می توانست به عنوان یک مکان ایده آل برای پیاه دادن به هواپیماها مورد استفاده قرار بگیرد. به هر صورت پایک توانست رئیس خود را مجاب کند و لرد مونتباتن نیز چرچیل را متقاعد کرد که این جنگ با یخ قابل پیروزی است. چرچیل فرمان شروع را صادر کرد و این پروژه با نام هاباکوک رفت تا تاریخ ساز شود.
این عرشه یخی که فرود ساخته شده بود، در تصور پایک طول آن ۲۰۰۰ فوت و عرض ۳۰۰ فوت نیز در نظر گرفته شده بود که وزن آن هم به ۲ میلیون تن می رسید. در این میان یک مشکل بسیار بزرگ وجود داشت، آن هم این بود که یخ آب می شد، اما پایک برای این مشکل نیز راه حلی را در نظر گرفته بود که یک سیستم خنک کننده ی عظیم با شبکه ای پیچیده از لوله ها که سرما را به قسمت های مختلف انتقال می دادند و از ذوب شدن یخ جلوگیری می کردند. در کمترین زمان ممکن یک نمونه به طول ۶۰ فوت و وزن ۱۰۰۰ تن در دریاچه ی پاتریسیا واقع در کوهستان های کانادا ساخته شد و سیستم خنک کننده نیز توانست در تمام طول تابستان جلوی ذوب شدن این کشتی غول پیکر را بگیرد.
در طول این مدت زمان مشکلات جدیدی برای نیروهای مبارز در مواجه با این کشتی به وجود آمد، این مشکل از این بابت بود که هر چند یخ مقاومت بالایی دارد اما شکننده است و نکته ی دیگری که وجود داشت این بود که یخ تحت فشار تغییر شکل می دهد و کشتی به بزرگی هاباکوک می توانست زیر بار وزن خود بشکند.
در این زمان دو محقق به طور خیلی اتفاقی از موسسه ی پلی تکنیک بروکلین کشفی باورنکردنی را انجام داد که آن هم از این قرار بود که اگر بتوانیم خاک اره را با آب مخلوط کنیم و بگذاریم یخ بزند، می توانیم ترکیبی ۱۴ برابر محکم تر از یخ معمولی را بدست بیاوریم که در برخی موارد از بتن هم بهتر و قوی تر عمل خواهد کرد.
در طول آزمایش های انجام گرفته این ماده ی جدید می توانست در برابر فشار و حتی ضربه های گلوله مقاومت بسیار بیشتری را از خود نشان دهد. برای ساخت این کشتی از جنس یخ و خاک اره مانند فلز قالب گیری می کردند و هنگامی که در آب قرار می گرفت روی آن لایه ای از عایق را که با خمیر چوب ایجاد شده از ذوب شده بودند را به منظور جلوگیری از لایه های داخلی نیز مورد استفاده قرار دادند، لازم به ذکر است که بگوییم این ماده ی مقاوم به افتخار پایک، پایکریت نامیده شد.
داستان کشتی عظیم یخی به همین شکل ادامه پیدا کرد تا جایی که روزی در سال ۱۹۴۲ چرچیل مشغول حمام کردن بود که ناگهان لرد مونتباتن با قطعه ای پایکریت وارد شد و آن در وان آب داخل انداخت! دقایقی بعد هر دوی آن ها با تعجب شاهد این قضیه بودند و هر دو در کمال تعجیب مشاهده کردند که این قطعه درون آب داغ ذوب نشد! خوب این اتفاق بسیار نوظهور و عجیب بود.
جالب است بدانید که این ماده ی اعجاب آور دقیقا همان چیزی که جفری پایک برای موفقیت پروژه ی خود به آن نیاز داشت، از همین با کشف این ماده طراحی کشتی عظیم یخی اصلاح شد و برای ساخت هر سکوی فرودی ۳۰۰ هزار تن خاک اره، ۲۵ هزار تن فایبرگلس، ۳۵ هزار تن چوب و ۱۰ هزار تن فولاد نیز نیاز داشت. تخمین قیمت اولیه این پروژه به ۷۰۰ هزار پوند رسید.
همانطور که طراحی ها جلوتر مشخص شد که نیاز به فولاد و فایبرگلس مور استفاده بیشتر از مقدار تخمین زده شده در ابتدای کار نیز بوده است و بدین ترتیب هزینه ی پروژه به ۲.۵ میلیون پوند (بیش از ۱۰۰ میلیون پوند امروزی) رسید. بغیر از این موارد وزن زیاد این کشتی یخی عظیم بسیار زیاد می شد و قدرت مانور و سرعت آن بسیار کم می شد، سرعتی که نیروی دریایی آن را بسیار آهسته تخیص می داد.
اما جدای از همه این موارد بزرگترین مشکلی که وجود داشت کمبود مواد خام اولیه برای ساخت این کشتی بود، درست مانند فولاد و چوب که بسیار کمیاب بودند و ساخت یک هاباکوک نیز می توانست به شکلی جدی تولید کاغذ را تحت تاثیر خود قرار بدهد. ضمن اینکه ساخت چنین سازه ی عظیمی نیازمند نیروی انسانی زیادی بود که هیچ کدام از نیروهای متفقین نمی توانستند از عهده ی آن برآیند.
با توجه به این مواد در نهایت پروژه ساخت کشتی عظیم یخی منتفی شد و اقدامات دیگری برای از بین بردن قایق های آلمانی صورت گرفت و از آن جمله می توان به بزرگتر کردن تانک های سوخت هواپیماهای بریتانیایی برای افزایش میزان گشت زنی آن ها بر روی اقیانوس اطلس و همچنین افزایش میزان گشت زنی آن ها بر روی آب های اقیانوس اطلس و همچنین افزایش تعداد حامل های اسکورت اشاره کرد. از این همه ماجرایی که در بالا توضیح دادیم، تنها بازمانده ی قابل لمس پروژه ی هاباکوک، کف دریاچه پاتریسیا در آلبرتای کانادا است، جایی که نمونه ی آن مورد آزمایش قرار گرفت و در سال ۱۹۸۵ گروهی غواص بقایای این پروژه ی را در کف این دریاچه یافتند.