چیزهای جالبی که از زبان چینی نمی دانید

آشنایی با زبان چینی

زبان کشور چین  تحت عنوان ماندارین (خن یو، پوتانگ خوآ، گویو) شناخته می‌شود. بالغ بر ۱/۳ میلیارد نفر در دنیا به این زبان صحبت می کنند و این مقدار تکلم یک زبان بیش از هر زبان دیگری در تمام جهان است. ماندارین، زبان رسمی کشور چین و یکی از شش زبان رسمی مورد استفاده سازمان ملل (UN) می باشد. ماندارین در چین به عنوان زبان اصلی و معیار توسط دولت، رسانه‌ها و سیستم آموزشی مورد استفاده قرار می گیرد. علاوه براین، ماندارین تا میزان زیادی بر مبنای گویش شهر بیجینگ و برخی دیگر از گویش‌ های منطقه شمالی چین استوار است. زبان ‌های دیگری نیز در چین تکلم می‌ شوند که مهم ترین آنها شامل: یو (کانتونی)، شیانگ، گن، هاکا، مین و وو می باشند. این زبان های چینی هر چند که در مقابل یکدیگر قابل درک نیستند اما در طبقه ‌بندی گویش قرار می‌گیرند (اما بر این مبنا باید به عنوان یک زبان طبقه‌بندی شوند). البته این زبان‌ها به دلایل جامعه ‌شناختی و سیاسی در حوزه گویش قرار گرفته ‌اند در حالی که این گویش‌ ها به لحاظ تفاوت‌ های ریز و درشت بسیاری که دارند چندان برای یکدیگر قابل فهم نیستند. با الی گشت همراه باشید تا بیشتر با این زبان آشنا شویم.

مطالب مرتبط:
خرید درمانی در مراکز چین
فستیوال نیمه پائیز در چین

دو مساله جالب

یک مساله جالب این است که ماندارین و گویش‌های با عدم درک متقابل دارای یک سیستم نگارشی مشترک هستند که کاراکترهای چینی (نمادهای شناختی یا واژه‌ نگارها) در آنها دیده می ‌شوند. سیستم نگارشی زبان‌ های چینی دارای پس ‌زمینه فرهنگی مشترکی هستند که حکایت از این دارد که آنها گویش‌ های ماندارین، یعنی زبان رسمی هستند. همچنین کاراکترهای زبان چینی بر دو نوع مختلف سنتی و ساده ‌سازی مشتمل هستند. کاراکترهای ساده ‌سازی شده (با خطوط کمتر و ساده‌ تر) در زبان سرزمین اصلی چین و سنگاپور مورد استفاده قرار می‌ گیرند و کاراکتر‌های سنتی در استان تایوان، هنگ کنگ و ماکائو کاربرد دارند. یکی دیگر از مسائل جالب توجه این است که ماندارین (زبان رسمی چین) به خودی خود دارای انواع متفاوتی است. هر منطقه از چین سبک مخصوص خود را برای زبان ماندارین دارد. به بیان دیگر در سبک های زبان ماندارین تفاوت‌هایی از نظر تلفظ و دستور زبان وجود دارد اما زبان رسمی بر مبنای گویش بیجینگ استوار است.

پین این، شکل انگلیسی زبان چینی

به منظور اینکه زبان چینی برای دنیای غرب قابل درک ‌تر باشد، کشور چین سیستم زبانی «پین ‌این» را تعریف کرده و توسعه داده است. سیستم پین‌ این از الفبا و تلفط غربی برای نوشتن و تلفن کلمات چینی بهره می‌ گیرد. خن یو، پوتانگ خوآ و گویو از نمونه ‌های سیستم پین ‌این می‌باشند. همه آنها در کنار هم به معنای ماندارین هستند. پوتانگ ‌خوآ در سرزمین اصلی چین کاربرد دارد. گویو در استان تایوان و هنگ کنگ و خن یو نیز در سنگاپور و مالزی تکلم می ‌شود.

نام‌های چینی (نام‌های محبوب چینی)

نام های چینی (زینگ مینگ در زبان چینی) در کشور چین و بین جامعه چینی سرتاسر دنیا مورد استفاده قرار می ‌گیرد. زینگ به معنام نام خانوادگی (نام فامیل) و مینگ به معنای اسم کوچک (نام شخص) می‌ باشد. در چین نام فامیل در ابتدا گذاشته می ‌شود و سپس نام کوچک بعد از آن قرار می‌ گیرد.

نام فامیل

نام فامیل معمولا شامل یک کارکاکتر (یا یک سیلاب) می ‌شود. اگر نام یک پسر و نفنگ و تبار او از خانواده زانگ باشد، چینی‌ها او را زانگ ونفنگ خطاب می‌کنند نه ونفنگ زانگ مگر در موارد استثنا که او در حال سفر به خارج از کشور باشد. زمانی که این پسر به سن بلوغ می‌رسد زانگ زیانشنگ نامیده می‌ شود (آقای زانگ در زبان انگلیسی).