هتل کنت، هتل کالج کنت شرقی در بریتانیاست
کالج کنت شرقی برای خودش یک هتل، رستوران دارد که دانشجویان در آنجا کار یاد می‌گیرند؛ این واقعاً ایده‌ای عالی برای یک اقامت لذت‌بخش است. این هتل شاید در نگاه اول، بی‌نظیر به‌نظر نرسد؛ اما هتلی درجه دو است و تاریخچه جالبی دارد. در سال ۱۸۹۴ توسط آلفرد یارو (یک کشتی‌ساز) و به‌عنوان خانه‌ای برای کودکان ساخته شد. او ادعا می‌کرد که Broadstairs، سالم‌ترین مکان در تمام بریتانیاست. امروزه، هر یک از ساختمان‌های قدیمی آن، هر روز به یک هتل تبدیل می‌شوند و انگار نمی‌توان کار دیگری با آنها کرد. البته فضای داخلی آنها هم چنگی به دل نمی‌زند. با الی گشت همراه باشید تا در ادامه بیشتر از این هتل بدانیم.
مطالب مرتبط: ۱۰ مورد از به صرفه‌ترین هتل‌ها در تایلند آنچه از هتل‌ها، امکانات و درجه‌بندیشان باید بدانید
هرچند ظاهر این ساختمان‌ها ممکن است گمراه‌کننده باشد، اما این هتل، تنها هتل در بریتانیاست که صاحب آن یک کالج است و توسط دانشجویان آن کالج اداره می‌شود. کالج کنت شرقی چه ایده جالبی داشته است! وقتی می‌توان برای دانشجویان در خود کالج امکانات کارآموزی فراهم کرد، دیگر چرا باید آنها را به جاهای دیگر فرستاد؟ البته باید گفت پس از سال‌ها صرفه‌جویی در هزینه‌ها، هنوز هم کالج‌های بی‌پولی هستند که به کمک نیاز دارند.
این هتل، دارای رستوران، سالن، و اسپا است و به همین خاطر، دانشجویان آشپزی و هنر و زیبایی در طی مدت کارآموزی خود، می‌توانند تجربه خوبی کسب کنند. در هر سال، نزدیک به ۷۰ دانشجو در اینجا به کار مشغول می‌شوند؛ ابتدا بدون حقوق و دستمزد و سپس در شکل کارآموزی با دستمزد. برخی نیز به‌صورت تمام‌وقت به کار در این هتل می‌پردازند. تعدادی از دانشجویان پیشین نیز اکنون در آشپزخانه کار می‌کنند و به‌طور کامل از سوی کارمندان هتل مورد نظارت قرار می‌گیرند. مثلاً سرآشپز بن ویلیامز که قبلاً در هتل دوستاره The Square در لندن کار می‌کرد.
در هنگام ورود، ما هیچ چیز غیرعادی مشاهده نکردیم. اما در هنگام شام، کاملاً مشخص بود که چه کسی حرفه‌ای است و چه کسی تازه‌کار است. خدمتکاران نگران بودند و بیش از حد به ما توجه نشان می‌دادند. بیشتر از یک بار از ما خواستند نوشیدنی‌مان را سفارش بدهیم و مرتباً می‌پرسیدند آیا از غذا راضی هستیم یا نه. وقتی که یک گارسون جوان با «پیش‌غذا» جلوی ما ظاهر شد، از او پرسیدم پیش‌غذای امشب چیست و او از شدت خجالت سرخ شد و گفت: «نمی‌دانم» و خیلی زود رفت و دور شد. مشخص بود که همه آنها نگران هستند و تمام تلاش‌شان را می‌کنند تا رضایت ما جلب شود.
غذا خوب بود و بعضی اوقات بهتر هم می‌شد. پیش‌غذاها خوب بودند (نان شیرینی، کروستینی قارچ و سوپ ویشی). غذای اصلی، بره کنتی بود؛ خیلی صورتی‌رنگ و همراه با با لوبیاهای سبز، فیله گوساله و دم گاو. غذای خیلی خوشمزه‌ای بود. دسر از این هم بهتر بود: یک اسفنج تخم‌مرغی با گیلاس‌های چاق و چله و بستنی وانیلی. ما یه لیوان نکتار Chapel Down (نوشیدنی شیرین و سبک منطقه کنت) را هم به آن اضافه کردیم. در این هتل، نوشیدنی‌ها فهرست بلند بالایی را به خود اختصاص داده‌اند و منوی غذا هم هر چند هفته یکبار، تغییر می‌کند.
حتی پس از یک وعده غذایی سنگین هم، رفتن به سمت اتاق، به‌طور معجزه‌آسایی راحت بود؛ پلکان اقاقیا برای کسانی که پاهای کوچکی دارند، پله‌های کم‌ارتفاعی دارد. این برای دوست من که به تازگی از جراحی قلب باز برگشته بود، خیلی عالی بود. این شرایط برای بچه‌ها و نیز پیش‌تر برای سربازانی که دوران نقاحت خود را طی می‌کرده‌اند، جای ایده‌آلی بوده است.
اتاق ما، یکی از پنج سوییت موجود در هتل، جای خیلی آرامی بود که سقف و پنجره‌های بلندی داشت و رنگ آن، ترکیبی از آبی آسمانی، سفید و کرم بود. ۲۳ اتاق دیگر نیز در این هتل وجود داشتند. یک اجاق چدنی دیده می‌شد و در قسمت بالای حمام هم یک نیم‌طبقه وجود داشت که دارای دوش جداگانه و لوازم جالبی بود. از بعضی از اتاق‌ها، دریا هم معلوم بود. هنگام صبح، من به اسپا رفتم. میز صبحانه هم سرویس مفصلی داشت و قهوه واقعاً محشر بود.
این هتل، خیلی حال و هوای هتل‌های رسمی را ندارد. باید بگویم که دارای راهروهای پهن است و بچه‌ها در روزهای بارانی برای بازی درون هتل، فضای کافی در اختیار دارند. لابی آن به شکل حفره‌حفره با کاشی‌های طرح لانه‌زنبوری بود و شمعدان و قالی‌های طرح‌دار هم داشت. البته می‌شد که از لحاظ رنگ میان لوازم، هماهنگی بهتری ایجاد کرد؛ به‌خاطر همین، شاید لازم باشد چند دانشجو هنر استخدام کنند تا جان تازه‌ای به آنجا بدمند. اما وقتی که خود هتل، یک اقامتگاه سطح بالاست، ایراد بیجا گرفتن کار ساده‌ای نیست و بی‌مورد است. بهتر است امیدوار باشیم که دیگر کالج‌ها هم از کنت شرقی یاد بگیرند.