دماغ شیطان اینجاست! + تصویر

دماغ شیطان | The Devil’s Nose

مدتی قبل بود که رییس جمهور اکوادور ژنرال الوی آلفارو در سال ۱۸۹۵ به سمت رییس جمهوری رسید و بعد از آن اعلام کرد که قصد ساختن یک خط راه آهن جدید دارد، این راه آهن قرار بود که شهر ساحلی Guayaquil را به پایتخت این کشور یعنی کیتو وصل کند و باعث رونق گردشگری شود. این تصمیم باعث شد تا بین جناح های این کشور ۲ دستگی به وجود بیاید و عده ای موافق و مخالف پیدا کند چرا که قرار بود انسان های زیادی در این راه کشته شوند. اما چه چیزی باعث می شد تا آن ها از این تصمیم تا این اندازه وحشت پیدا کنند و با آن مخالفت کنند؟ دماغ شیطان! با الی گشت همراه باشید:

مطالب مرتبط:
این مرد عجیب ۲ صورت دارد!
رازهای سر به مهر اهرام مصر

در واقع تصمیمی که رییس جمهور جدید اکوادر گرفته بود، با خطرات بسیار زیادی همراه بود چون بسیاری از افراد بر این باور بودند که رشته کوه های آند و موقعیت آن ها به هیچ وجه طوری نیست که برای ساخت ریل راه آهن مناسب باشد. اما بر خلاف تمام اعتراضات و عدم موافقت هایی که شد، آلفارو عده ای از سازندگان آمریکایی را استخدام کرد و به آن ها وظیفه ی ساخت «سخت ترین راه آهن دنیا» را محول کرد.

بین دولت اکوادور و آمریکای شمالی شراکت شکل گرفت و ساخت خط راه آهن بین آن شهرها در سال ۱۸۹۹ شروع شد. واقعیت این است که ساخت خط راه آهن آن هم در ارتفاعات یک کوه اصلا کار ساده ای نبود و هر چیزی می توانست آن را مختل کرده و باعث فاجعه ی انسانی وحشتناکی شود.

زمین لرزه های مکرر، باران های سنگین، وجود حیوانات مختلف مانند پلنگ های خالدار آمریکایی، مارهای سمی، مالاریا و تب زرد همه و همه از عواملی بودند که می توانستند باعث تاخیر در پروژه شوند. اما شاید پر چالش ترین بخش ساخت این خط راه آهن، صخره ای بود که به آن لقب «دماغ شیطان» را داده بودند. برا ی رسیدن به بالای این صخره ی ۸۰۰ متر، مهندسان ساختمان مجبور شدند تا روی صخره شیارهایی ایجاد کنند تا در صورت ریزش باران بتواند با شیب ۱ به ۱۸ از مسیر عبور کند.

این باور در بین مردم اکوادور وجود داشت که شیطان، صخره ی دماغ شیطان را آن جا قرار داده است چرا که دوست ندارد در آن نقطه خط راه آهنی ساخته شود و اگر انسان ها بخواهند بر خلاف این خواسته عمل کنند، باید بهای سنگینی بپردازند. متاسفانه از ابتدا تا پایان ساخت این خط راه آهن، حدود ۲۰۰۰ نفر بر اثر عوامل مختلف مثل بیماری، کار زیاد و شرایط آب وهوایی کشته شدند که همه ی آن ها هم کارگرانی بودند که روی این پروژه کار می کردند، حتی بسیاری از آنها از کشورهای دیگر آمده بودند تا بتوانند پول خوبی از این کار به جیب بزنند… در بین این افراد، زندانی هایی با اعمال شاقه هم وجود داشتند که به آنها قول داده شده بود که در صورت اتمام این پروژه می توانند آزادی شان را بخرند. حتی خود سرپرست پروژه جان هارمن هم جان خود را از دست داد.

ساخت این خط تا سال ۱۹۹۷ و قبل از فاجعه ی ال نینو ادامه پیدا کرد تا این که ال نینو رخ داد و مسیرها را نابود کرد. در حال حاضر فقط ۱۲ کیلومتر از این خط باقی مانده است.