سالار د یونی در بولیوی | Salar de Uyuni
قطعا کشور بولیوی یکی از کشورهای پر جاذبه و واقعا دیدنی دنیاست که پدیده های اسرار آمیز زیادی را در خود جا داده است. این کشور به دلایل مختلف چندان شناخته شده نیست و شاید آدم های معمولی فکر کنند که اصلا به چه دلیلی باید به بولیوی سفر کنیم؟ ولی افرادی که در مورد این کشور مطالعه کرده اند و کمی از آن اطلاعات دارند می دانند که با کشور شگفت انگیزی روبرو هستند. مثلا آیا هیچ می دانستید که بزرگ ترین صحرای نمکی جهان در بولیوی قرار دارد؟ منطقه ی شگفت انگیزی به نام سالار د یونی که در آن تا جایی که چشم کار می کند، زمین سفید است و بی انتها. این نوشتار الی گشت را به معرفی سالار د یونی در بولیوی این جاذبه ی گردشگری خیره کننده اختصاص داده ایم. آن را از دست ندهید.
مطالب مرتبط: گورستان قطارها در بولیوی + تصویر این کوه در بولیوی انسان می خورد!
در جنوب غربی کشور بولیوی و در نزدیکی کوه های آند، یکی از فریبنده ترین چشم اندازهای آمریکای جنوبی نهفته است، جایی به نام سالار د یونی. این منطقه ی به شدت خیره کننده نه هر ساله، بلکه هر روزه! عکاسان زیادی را به دیدن خود می کشاند تا بتوانند از چشم انداز خیره کننده ی این مکان و دریاچه های شورآبی که شاهکاری از طبیعت است و بر اساس شکل گیری های طبیعی زمین به وجود آمده است، عکس بگیرند. این زمین نمکی منطقه ای به وسعت ۱۰۵۸۲ کیلومتر مربع است و بزرگ ترین زمین نمک جهان به شمار می آید. جالب است بدانید که طبق تخمین هر ساله ۱۰ میلیون تن نمک از این زمین استخراج می شود!
در فصل تابستان و به طور کلی در زمانی که هوا خشک و گرم باشد، آب آن کاملا خشک می شود و به منطقه ای وسیع از نمک خشک تبدیل می شود اما در فصل های بارانی، دریاچه ای که در نزدیک آن جا وجود دارد و پوپو (Poopó) نام دارد، به این منطقه سرازیر می شود و به همین خاطر روی این زمین وسیع سفید رنگ را لایه ای از آب فرا می گیرد. این موضوع باعث به وجود آمدن منظره ی بسیار زیبایی می شود و تصویر آسمان و ابرها تماما روی زمین منعکس می شود انگار که دو آسمان وجود دارد! به همین خاطر است که به سالار د یونی در بولیوی بزرگ ترین آینه طبیعی جهان هم گفته می شود.
در زیر سطح سالار د یونی در بولیوی دریاچه ای شورآب به عمق ۲ تا ۲۰ متر وجود دارد. این دریاچه از نمک سفتی پوشیده شده است و لایه های نمک آن از ۱۰ سانتیمتر حتی تا چند متر است. در مرکز سالار هم چند جزیره وجود دارد که در واقع این جزیره ها بقایای آتشفشان های باستانی در منطقه بوده اند. وقتی که به آن نگاه می کنید فورا یاد زمین های مرجانی شکل و ساختارهای کف دریا می افتید که از فسیل ها و جلبک ها تشکیل شده اند.
سالار د یونی در بولیوی مقادیر سیار بالایی سدیم، پتاسیم و لیتیوم و منیزیم را در خود دارد و بوراکس هم ماده ی دیگری است که در آن پیدا شده است. تخمین زده شده که این زمین نمکی بیشتر از ۵۴۰۰۰۰۰ تن نمک دارد و در واقع کشور بولیوی بیشتر از نصف منبع های لیتیوم جهان را در اختیار دارد. در حال حاضر هیچ برنامه ی خاصی برای معدن کاری در این منطقه وجود ندارد و دولت بولیوی اجازه نمی دهد که هیچ اکتشاف و کند و کاوی در این منطقه انجام شود. به جای این تا حالا سعی کرده است تا برنامه هایی برای نگهداری از این میراث طبیعی اجرا کند و در این مورد هم موفق بوده است.
هتل های نمکی بولیوی
اما زمین های نمکی تنها نعمتی نیستند که خداوند به بولیوی داده است و البته جز تاپ ترین جاذبه های گرشدگری این کشور شده است. سالار د یونی هر ساله توریست های زیادی را از سرتاسر دنیا به خود جذب می کند. اما از آن جایی که این منطقه ی وسیع در خارج شهر و در فاصله ای نسبت به شهر قرار دارد، در نزدیکی این زمین نمکی چندین هتل برای اقامت دهی به گردشگران و بازدید کنندگان ساخته شده است، اما نه هتل های معمولی! به خاطر کمبود مواد و مصالح ساخت و ساز در بولیوی، بسیاری از هتل هایی که در نزدیکی این دشت وسیع نمک قرار دارند هم کاملا از جنس نمک هستند.
نمک هایی که در ساخت هتل های نمکی در بولیوی به کار رفته است از همین دشت نمک استخراج شده است ، این نمک نه تنها در ساخت اسکلت و بدنه و نمای هتل، بلکه در وسایلی که در داخل این هتل ها هستند هم به کار رفته است. حتی سقف این هتل ها هم از جنس نمک است. اولین هتلی که از این دست ساخته شد، هتل de Sal Playa نام داشت که بین سال های ۱۹۹۳ تا ۱۹۹۵ در وسط زمین نمکی ساخته شد و خیلی زود تبدیل به یکی از دیدنی ترین جاذبه های گردشگری بولیوی شد و حتی به یک مقصد گردشگری تبدیل شد! یعنی گردشگران سفر به این منطقه سفر می کردند فقط برای این که بتوانند این هتل را ببینند! البته در سال های بعدی، هتل نمکی دیگری هم در نزدیکی سالار د یونی در بولیوی ساخته شد که در پایین می توانید تصاویری از آن ها را ببینید.
نکته ای که در مورد سالار دیونی در بولیوی هست این است که این دشت نمکی کاملا عاری از هر گونه حیوان و موجود زنده و هر نوع گیاهی است که البته کاکتوس های بزرگ و غول پیکر در این میان استثنا هستند، آن ها با نرخی برابر ۱ سانتیمتر در سال رشد می کنند و اکثرا طول آن ها حتی تا ۱۲ متر هم می رسد! اکثر این کاکتوس ها اغلب به شکل بوته هایی از خار دیده می شوند.
درست است که در سرزمین نمکی هیچ موجودی نمی تواند زنده بماند ولی پرنده هایی که به صورت فصلی به این منطقه می روند استثتا اند. می توان فلامینگوهای صورتی رنگ را دید که رگ صورتی آن ها از جلبک های صورتی ای می آید که می خورند.
منبع: amusingplanet.com