چرا چتر نجات هواپیما برای همه فراهم نمی شود تا در شرایط بحرانی استفاده کنند؟

چتر نجات هواپیما | Parachutes

کمربندهای ایمنی و جلیقه نجات از جمله مواردی هستند که برای امنیت مسافران هوایی در نظر گرفته شده اند و چتر نجات نیز از جمله چیزهایی است که تا به حال توانسته جان اشخاصی که در پرواز بوده اند را نجات دهد. پس سوالی که در اینجا مطرح می شود این است که چرا چتر نجات هواپیما را برای تک تک مسافران قرار نمی دهند تا در صورت لزوم از آن ها استفاده کنند؟ الی گشت در این متن به پاسخ این سوال پرداخته است؛ با ما همراه باشید.

مبانی چتربازی

مطالب مرتبط:
وظیفه ی کمک خلبان چیست؟
بدون همراه داشتن این لوازم، هرگز یک پرواز طولانی را تجربه نکنید
کاربرد ماسک اکسیژن در هواپیما

با اینکه شما شاید عاشق پریدن با چتر باشید، باید بدانید که وقتی یک چترباز می پرد، هواپیما حدودا ۸۰ تا ۱۱۰ مایل در ساعت سرعت دارد. علاوه بر آن، وقتی چتربازی از هواپیما می پرد، ارتفاع آن حدودا بین ۱۰ تا ۱۳ هزارپایی است، در حالیکه چتربازانی که از جایگاه ثابتی می پرند، ارتفاعی ۳۵۰۰ پایی دارند که در مقایسه با هواپیما بسیار پایین است. این را نیز باید بدانید که چتربازان مبتدی سقوط آزاد از هواپیما، معمولا با دو مربی کار می کنند و به تنهایی این کار را انجام نمی دهند. حتی آن هایی که از نقطه ثابت با چتر می پرند، حداقل یک آموزش ۴ ساعته می بینند و در بیشتر مواقع، دفعات اول به همراه شخصی که به اصطلاح به او کمکی می گویند پرواز می کنند؛ کار ساده ای نیست!

زمانی که یک چترباز از هواپیما می پرد، این کار را تنها یا در گروهی کوچک انجام می دهد. زمانی که این گروه بخواهند از هواپیما بپرند، باید فاصله ای بین ۲۰۰ تا ۵۰۰ متر داشته باشند؛ معمولا اینطور حساب می شود که فردی که اول پریده، باید ۴۵ درجه پشت هواپیما باشد و چندین ثانیه از فرد دوم فاصله داشته باشد.

چتربازان حرفه ای همچنین ممکن است ریسک بیشتری بکنند. آن ها که احتمال دارد در ارتفاع ۱۵ هزار پایی بپرند، ممکن است به هیپوکسی (کمبود اکسیژن) دچار شوند که بسیار خطرناک است. همچنین برخی از چتربازانی که در این ارتفاع می پرند، با خود کپسول اکسیژن حمل می کنند. علاوه بر آن، هر چتر نجات هواپیما حدودا ۱۹ کیلوگرم وزن دارد و البته گران قیمت نیز می باشد.

مبانی هواپیماهای مسافربری

یکی از محبوبترین هواپیماهای تجاری یا مسافربری خانواده بوئینگ ۷۳۷ است. مثلا بوئینگ ۸۰۰-۷۳۷ می تواند حدودا ۲۰۰ نفر را از جمله کادر پرواز در خود جای دهد. با اینکه سرعت ها متفاوت هستند، اما این بوئینگ می تواند حدودا ۶۰۰ مایل در ساعت در ارتفاع ۳۵ هزار پایی پرواز کند. این سرعت و ارتفاع با هم کار را برای پریدن با چتر بسیار سخت می کند.

با خواندن موارد بالا می توانید دلایل را خودتان نیز حدس بزنید اما ما آن ها تفکیک کرده و جداگانه به شما توضیح داده ایم.

• آموزش مسافران

از آنجایی که چهار ساعت تمرین فقط برای سوار شدن به یک هواپیما غیر قابل انجام است، اگر بخواهند برای مسافران چتر نجات هواپیما تهیه کنند، مسافران مجبور به خواندن دقیق و اجرای دستورالعمل های پرش با چتر از جمله چگونگی پوشیدن چتر نجات و زمان دقیق باز کردن آن هستند. همه در درک دستورالعمل های دقیق و فنی خوب نیستند و همه به راحتی جزئیات را به یاد نمی آورند. حالا فکر کنید که آن ها در شرایطی نظیر پایین رفتن یا سقوط هواپیما قرار بگیرند و مجبور شوند که در چند ثانیه آن را پوشیده و کارهای لازم را انجام دهند؛ عملا نشدنی است.

• هر شخص برای خودش

زمانی که شخصی مجبور به پرش با چتر نجات شود، اصلا چیزی شبیه پرش از یک جای ثابت نیست. هر شخصی ممکن است استرس بگیرد و علاوه بر آن در چنین شرایط اضطراری نمی توان همه را کنترل کرد. فکر کنید که هر شخصی باید منتظر بماند که فاصله لازم را از شخص قبلی گرفته و در بین این همه مسافرن، حتی نوبت او شود. صبر مسافران در این لحظات اصلا زیاد نیست.

• تجهیزات چتربازی بسیار جاگیر است

اضافه کردن یک چتر نجات هواپیما برای هر مسافر (به جز کلاه ایمنی، ارتفاع سنج و …) وزن زیادی را به هواپیما اضافه می کند. همچنین این ها جای زیادی می خواهند که در حال حاضر هواپیماها کاملا پر هستند و جای خالی برای اضافه کردن چنین تجهیزاتی ندارند.

• پرش با چتر تنها در طول پرواز قابل به انجام است

تنها زمانی که شخصی بتواند از هواپیما توسط چتر نجات خارج شود، در طول پرواز است و این در حالی است که بیشتر سوانح مرگبار هواپیمایی در طول بلند شدن یا نشستن هواپیما رخ داده است. در نظر بگیرید که بین سال ۲۰۰۳ تا ۲۰۱۲ تنها ۹% از سوانح هواپیمایی (کلا ۷ مورد) زمانی اتفاق افتادند که هواپیما در طول پرواز بود و بیشتر آن ها نیز زمانی اتفاق افتادند که آب و هوا بسیار شرایط بدی مانند طوفان داشت. در این شرایط پریدن با چتر نجات هواپیما بسیار خطرناک است.

• جت ها در ارتفاع بالا و با سرعت زیادی حرکت می کنند

در ارتفاع ۳۵ هزار پایی (۳ برابر ارتفاع معمولی پرش)، همه مسافران به تجهیزات مورد نیاز در ارتفاع بالا مانند اکسیژن، ماسک، لباس پرواز، کلاه ایمنی و ارتفاع سنج نیاز دارند تا بتوانند پرش داشته باشند. یا آن ها می توانند دچار بیماری کمی اکسیژن شده و بعدا به هوش بیایند، البته اگر چتر نجات به طور اتوماتیک در ارتفاع ۱۵ تا ۲۰ هزار پایی باز شود. البته همه این ها خیلی خوشبینانه است زیرا هواپیما سرعت بسیار بالایی دارد و آنقدر بزرگ است که امکان دارد مسافران زمانی که می پرند، به خود هواپیما برخورد کرده و آسیب ببینند.

ایده چتر نجات کل هواپیما

در سال های اخیر برخی از هواپیماهای کوچک مجهز به یک چتر نجات هواپیما شدند که خود هواپیما را بلند کند. در سال ۲۰۱۳، بزرگترین هواپیمایی که توانست از این سیستم استفاده کند تنها جایگاه ۵ مسافر را داشت اما هر روز این تکنولوژی رو به افزایش است و امید اینکه هواپیماهای بزرگ به چتر نجاتی متصل شوند که در شرایط بحرانی باز شود، بسیار بالاست.

منبع: todayifoundout.com