انواع شرکت هواپیمائی
صنعت حمل و نقل هوائی غیر نظامی، پس از حدود یک قرن سابقه، اینک به عنوان یکی از ارکان غیرقابل انکار در ساختار امنیتی، سیاسی، اقتصادی کشورها محسوب شده و علاوه برآن نقش کم نظیری را در روابط بین الملل ایفا می کند.
این نقش بی بدیل، به ویژه آنگاه که در بعد بین الملل ظهور و بروز می کند، مستلزم ساختار حقوقی و استانداردهای ویژه خواهد بود.
از این رو بدون شک می توان اذعان کرد که رشته حقوق هوائی، امروزه بعنوان یکی از دست آوردهای بسیارکارآمد کارشناسان حقوق بین الملل، برتمامی ارکان صنعت هوائی سایه انداخته است. این گفتار در پی آن نیست که اجزای این شاخه از حقوق عمومی را تجزیه و تحلیل کند، لیکن بر این باور است که آشنائی خواننده با برخی تعاریف شناخته شده بین الملل، کمک شایانی به گسترش و توسعه مبتنی بر اصول زیر شاخه های صنعت خواهد نمود.
صنایع بسیاری من جمله صنعت توریسم، امروزه در ارتباط تنگاتنگ با صنعت هوائی تعریف می شود. لیکن این قوانین حقوق هوائی است که بر فرآیند صنعت توریسم نیز سایه انداخته و آنرا متأثر از خود کرده است. از اینرو، آشنائی دست اندرکاران توریسم با مفاهیم صنعت هوائی، محدودیت ها و فرصت های آن، فرصتهای مشترک بسیاری را بین ۲ صنعت فراهم خواهد نمود.
بخش نخست:
خطوط هواپیمائی بر۶ قسم تعریف می شوند:
الف : خطوط هوائی مبتنی بر برنامه Scheduled Airlines
ب : خطوط هوائی غیر برنامه ای Charter
ج : خطوط هوائی منطقه ای (Regional Airlines Commuters)
د: خطوط هوائی باری Cargo Airlines
هـ : خطوط هوائی عمومی General Aviation
و : خطوط هوائی دولتی و نظامی Stat and Mieitary
• خطوط برنامه ای:
شرکت هواپیمائی برنامه ای، عبارت است از شرکتی که مبتنی بر برنامه از پیش تعیین شده و قابل دسترس برای عموم، بر اساس پایه ها و اصول شناخته شده، به ارائه خدمت در خطوط داخلی یا بین الملل و یا ترکیبی از این دو می پردازد. این شرکت باید دارای شرایط پذیرفته شده توسط حاکمیت مورد نظر، مجوز AOC از کشور مورد نظر و بیمه منطبق بر اصول سازمان هواپیمائی کشوری، کشور مورد نظر باشد.
انواع شرکتهای برنامه ای:
– شرکتهای برنامه ای با مالکیت خصوصی
– شرکتهای برنامه ای با مالکیت ترکیبی دولتی، خصوصی
– شرکتهای برنامه ای با مالکیت دولت، لیکن مدیریت بخش خصوصی
– خطوط حامل پرچم یا ملی، با اولویت پوشش نیازهای ملی( اولویت با سود نخواهد بود) و پرستیژ حاکمیت
– خطوط هواپیمائی با مالکیت دولت جهت پوشش نیازهای عمومی
– خطوط هواپیمائی مبتنی بر سیستم کنترل هزینه Low Cost Carriers با مختصات ذیل :
سیستم پشتیبانی ساده:
– فواصل صندلی کمتر (Reduced Seat Pitch)
– کنترل هزینه های دست مزد و استفاده از نیروی کار ارزان
– مدل های اقتصادی و بازرگانی قابل توسعه بدون نیاز به توسعه زیر ساخت ها
– بدون روابط فی مابین با سایر خطوط (no interline with other carriers)
• خطوط غیر برنامه ای : (Charter)
تعریف : شرکتهائی که نیازهای حمل مسافر و بار را نه مبتنی بربرنامه بلکه مبتنی بر نیازهای اعلام شده و تحت مجوز چارتر پوشش می دهد. هزینه این پرواز مبتنی بر مسافت و یا ساعت پرواز محاسبه و دریافت می شود.
• خطوط هوائی منطقه ای : (Regional)
تعریف : به شرکتهای هواپیمائی اطلاق می شود که وظیفه پوشش مسیرهای کوتاه منطقه ای را به عهده داشته و اغلب این مسیرها، منبع تغذیه سایر خطوط هوائی دارای مسیرهای بلند خواهد بود.
• خطوط هوائی باری : (Cargo airline)
تعریف : به شرکتهای دولتی اطلاق می شود که در دنیای اقتصاد جهانی امروزه وظیفه حمل کالاها و تولیدات را در زمان بسیار کوتاه و همراه با برنامه حمل ایفا می کنند.
• خطوط هوائی عمومی: (General airline)
به شرکتهای دولتی اطلاق می شود که فارغ از مقوله هزینه، به پوشش یک نیاز اجتماعی پرداخته و جبران هزینه های آن به عهده دولتهاست (مانند اتصال یک جزیره به یک کشور)
• خطوط هوائی دولتی و نظامی:
جهت پوشش نیازهای دولت و ارکان نظامی کشور
