شهری که بعد از سالیان سال همپنان شناور باقی مانده است.
به طور معمول شه ها در نقاطی مانند کرانه رودخانه ها، دشت های وسیع، دامنه کوه ها، کنار جاده ها و… پدید می آیند. ولی برخی شه ها مانند استیلتزویل (Stiltsville) در فلوریدای آمریکا از این قاعده مستثنی بوده و روی آب ساخته شده اند. برای آشنایی بیشتر با این شهر در ادامه مطلب همراه الی گشت باشید.
مطالب مرتبط: هنگ کنگ، شهر آسمان خراش ها سان سیتی آفریقای جنوبی؛ شهری پر از تفریح و هیجان
روی خلیج بیسکین (Biscayne)، شهری شناور به نام استیلتزویل قرار دارد که پیشینه بسیار جالبی دارد. در واقع، در سال های دهه ۱۹۳۰ نخستین کلبه بر پایه های ساخته شد که ریشه آن ها در آب قرار داشت و در طول سال ها رفته رفته بر تعداد سازه های منطقه افزوده شد. از نکته های جالب در مورد شهر آبی استیلتزویل این است فقط از طریق راه آبی و بازدید از گردشگاه های زمستانی ساحل میامی می توان به آنجا دسترسی پیدا کرد. اوج شهرت این منطقه در سال های دهه ۱۹۶۰ بود؛ در این سال ها حدود ۲۷۷ سازه روی آب وجود داشت، ولی در اثر عوامل مخربی مانند طوفان های متعدد، آتش‌سوزی و… باعث کاهش عمر این سازه ها و از بین رفتن آن ها شد.
همچنان که پیش تر نیز اشاره شد شهر آبی استیلتزویل در محدوده پارک ملی بیسکین و ۱/۶۰ کیلومتری جنوب کیپ (Cape) فلوریدا، روی کرانه ساحلی بیسکین در جوار میامی قرار دارد.
در حال حاضر، تنها ۷ سازه چوبی بر روی ستون ها در این منطقه باقی مانده است، البته سازه ها در ارتفاع ۳/۰۴ متری از سطح آب قرار دارند که در صورت وقوع جزر و مد سطح آب بین ۰/۳۰ تا ۰/۹۰ متر تغییر می یابد.
باشگاه کالورت (Calvert Club) نخستین باشگاه این منطقه محسوب می‌شد که بع ها و در سال های ۱۹۴۰ با نام باشگاه کوارتدک (Quarterdeck Club) به کار خود ادامه داد. در زمان افتتاح باشگاه، هر یک از اعضا ملزم به پرداخت ۱۵۰ دلار به عنوان حق عضویت بودند و دریافت اجازه عضویت تنها از طریق دعوت یکی از اعضای باشگاه میسر بود. به این ترتیب، باشگاه در مدت اندکی به یکی از معروف ترین مکان‌ها در سطح میامی تبدیل و پس از چاپ مقاله ای در مورد آن در تاریخ ۱۰ فوریه سال ۱۹۴۲ در مجله لایف (Life) آوازه شهرت آن دوچندان شد. در این مقاله باشگاه مذکور چنین وصف شده بود که:
در این جامعه کوچک آمریکایی می‌توان از نور آفتاب، آب شور و آرامش روحی لذت برد.
این باشگاه با صرف هزینه ای بالغ بر ۱۰۰،۰۰۰ دلار به امکاناتی مانند پل چوبی، سالن غذاخوری، سالن استراحت و اسکله مخصوص قایق های بادبانی مجهز شده بود.
در سال ۱۹۵۰ و به دلیل طوفانی سهمگین، یکی از مکان های منطقه به نام کلبه ادیز کرافیش (Crawfish Eddy’s) کاملا از بین رفته و محل باشگاه نیز به طور جدی دچار آسیب شد. البته سایر سازه‌ها نیز از تخریب در امان نمانده و این واقعه موجب حضور عده‌ای از بانکداران، وکلا و سیاستمداران مانند تد کندی در منطقه شد.
پس از وقوع دو طوفان سهمگین دیگر در سال های دهه ۱۹۶۰ و عملیات های متعدد پلیس میامی، استیلتزویل به محیطی خانوادگی تبدیل شد. به عبارت دیگر، تعدادی معدودی از خانواده های شهر میامی که به دنبال آرامش در میان دریا بودند، این منطقه را برای تفریح و استراحت انتخاب می کردند. البته دریافت دعوت برای باربکیو و ماهیگیری در استیلتزویل یکی از امتیازهای خاص در آن دوران به شمار می‌رفت.
در سال های پایانی دهه ۱۹۵۰، دوازده نفر از کارمندان شاغل در باشگاه Miami Springs Power Boat کلبه ای را به قیمت یک دلار خریداری و دوباره آن را روی سطح آب استیلتزویل راه‌اندازی کردند. برای این کار آنها ابتدا کلبه را روی گل و لای قرار داده و سپس پایه ها و اسکله سازه خود را بنا کردند. در سال ۱۹۶۵، طوفان بتسی خسارت چندانی به این مکان وارد نکرد و از این رو، اعضای آن چهارچوب داخلی را محکم تر کردند. این سازه تاکنون در محل باقی مانده است.
در طول سال‌ها، مجموعه اسپرینگ هاوس (Springs House) محل تجمع هزاران نفر از جمله گروه های نظامی اسکات بوی (Boy Scout) و اعضای باشگاه اپتیمیست (Optimist) بوده است. همچنین تعداد بیشماری آگهی های بازرگانی نیز در این محل تهیه شده است.
اگرچه این مکان امروزه تقریبا متروکه شده است، ولی در سال های دهه ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰ محل تجمع بسیاری از وکلا، بانکداران، سیاستمداران و صاحبان سرمایه بود که برای تفریح و گذران تعطیلات به میامی سفر می کردند.
در سال ۱۹۶۵، طوفان بتسی باعث تخریب جدی سازه های استیلتزویل شد. از این‌رو، در ماه آگوست سال ۱۹۶۵، فرمانداری ایالت کالیفرنیا از مالکان استیلتزویل مبلغی معادل ۱۰۰ دلار هزینه سالیانه از بابت مبلغ اجاره مکان ها طلب کرد. همچنین هیچ‌گونه مجوزی برای ساخت مکانی جدید یا بازسازی سازه‌های بیش از تخریب ۵۰ درصدی در این ناحیه صادر نشد. در ادامه این طرح، کلیه سازه ها کدبندی شده و از سال ۱۹۶۹ تهیه آگهی های تجاری نیز ممنوع شد.
در ابتدای سال ۱۹۹۲، در حدود ۱۴ سازه در ناحیه استیلتزویل وجود داشت که پس از طوفان اندرو، در بیست و چهارم آگوست سال ۱۹۹۲، تنها هفت مورد از آن ها از تخریب در امان مانده و تا یکم جولای ۱۹۹۹ پابرجا بودند.
