بنای فلورانس, قدیمی ترین بنای این شهر اروپایی
بنای فلورانس
مردمان فلورانس مدتها بر این باور بوده اند که بنای فلورانس در گذشته محلی در عصر باستان بوده که بعدها به کلیسای مسیحیان مبدل شده است. ولی این موضوع به طور کلی صحیح نیست, هر چند که بسیاری از خرابه های بناهای رومی را این بنا در دل خود جای داده است و روی خانه ایی رومی قرار گرفته است که روکش آن موزاییک و بین قرون چهارم و پنجم میلادی ساخته شده است و به دلیل قدمت ساخت آن, قدیمی ترین ساختمان این شهر افسانه ای در ایتالیا قلمداد می شود. در ادامه با الی گشت همراه شوید:
مطالب مرتبط: فلورانس ایتالیا، شهری برای هنرنمایی هنرمندان دیوار نگار فلورانس ایتالیا شهری با پارک های چشم نواز و دلربا
در زمان قرون وسطی, این بنا بطور قابل ملاحظه ایی بزرگتر و زیباتر گردید. در ابتدا بیشترین توجه به بخش درونی آن شد و در همین راستا, کف و دیوار آن بطور کامل با سنگ مرمر در قرن یازدهم میلادی پوشیده شد. دیواره های بنا با ستونهای مجسمه دار باستانی و با طرح های هندسی زیبا تزئین شدند و در کف آن گل رز بسیار قشنگی با سنگ مرمر حکاکی شد. در اوایل قرن دوازدهم, بیرونی سنگی آن با سنگ مرمرهای سبز و سفید پوشانده شد. از اواسط تا اواخر قرن دوازدهم, فلورانسی ها یک طبقه کوچک دیگر, یک سقف هرمی شکل و فانوس به این مجموعه افزوده شد.
در اواخر دوره گوتیک و اوایل رنسانس, درهای برنزی معروف بنا به این مجموعه اضافه شد. اولین در شرقی آن (در حال حاضر در جنوبی است) بوسیله آندریا پیسانو بین سالهای ۱۳۳۶-۱۳۳۰ ساخته شد. در جناح شمالی آن لورنزو گیلبرتی بین سالهای ۲۴-۱۴۰۱ طراحی کرد و در بخش شرقی آن در حال حاضر که معروف به درهای بهشت می باشند بوسیله ژیبرتی در طول سالهای ۵۲-۱۴۲۵ ساخته شد.
بنای فلورانس در قلب شهر تاریخی فلورانس درست کنار کلیسا جامع این شهر قرار دارد. در شرقی بنا درست رو به روی ورودی غربی کلیسا جامع قرار دارد. مثل تمام بناهای مسیحی باستان, ساختمان آن به شکل هشت ضلعی است. قدمت طبقه اصلی این بنا به دوران باستان بر می گردد, که حدود قرن چهارم یا پنجم می شود. ولی بالاترین طبقه بنا, بام هرمی و فانوس آن قدمت شان به قرن دوازدهم می رسد. تمام بخش بیرونی آن با سنگ های مرمر پوشیده است تا با الگوهای هندسی اطراف آن تناسب داشته باشد.
اولین سه در برنزی بزرگ این بنا بوسیله مجسمه ساز سبک گوتیک آندریا پیسانو بین سالهای ۳۶-۱۳۳۰ ساخته شد. این همان در شرقی اصلی است که بعدها به قسمت جنوبی آن منتقل شد تا فضا را برای درهایی که ژیبرتی آنها را طراحی و می سازد, ایجاد شود.درهای ساخته دست پیسانو شامل ۲۸ پانل چهارگوش مربعی است. حدود شش سال طول کشید تا ساخت پانل ها به اتمام برسد که البته فردی به نام لئوناردو داوانزانو که طلاسازی اهل ونیز بود به وی در این امر کمک کرد.
یک نوشته به زبان لاتین که بالای سردر حک شده است, نام سازنده آن را فاش میکند. معنای نوشته به این شرح است: »آندریا پیسانو مرا در سال ۱۳۳۰ ساخته است.«مضمون داستانهایی که بر روی درها طراحی و ساخته شده است روایتگر زندگی جان تعمید کننده و هشت فضیلضتی هستند که در کتب مقدس به آنها اشارت رفته است. پانل ها به ترتیب از بالا به پایین چیده شده اند و ابتدا بال چپ و بعد بال راست این روایتها را در خود جای داده اند.
بسیاری از مورخین هنری شروع رنسانس در ایتالیا را از سال ۱۴۰۱ می پندارند, سالی که لورنزو ژیبرتی جایزه هیات داوران را برای طراحی و ساخت درهای شرقی بنا را به خود اختصاص داد. در آن زمان این هنرمند فقط ۲۱ سال بیشتر نداشت و طرح او که مربوط به تصویر کشیدن قربانی کردن اسحاق به دست پدرش حضرت ابراهیم بود, توانست بسیاری از بزرگان این عرصه را مثل فیلیپو برونلشی, دوناتلو و ژاکوبو دلا کوئرسیا را شکست دهد. برونلشی فردی بود که بسیار رقیب نزدیکی برای ژیبرتی محسوب می شد و ممکن بود از او برای ساخت درهای مورد نظر بنا دعوت به عمل می آمد, ولی او در شهر نماند و عازم شهر رم شد.
مضمون طراحی شده روی این درها بعدها تغییر یافت و بر اساس کتاب عهد جدید مسیحیان شد. بنابراین, از ژیبرتی دوباره خواسته شد تا درهایی که قبلا طراحی و ساخته بود بطور کلی با کارهای اولیه سبک گوتیک پیسانو مطابقت دهد و آنها را با الهام از سبک وی تطبیق دهد. با این وجود, نمو و رشد سبک دوران رنسانس به وضوح در کارهای ژیبرتی نمود بارزی دارد. بیست قطعه از این پانل ها روایتگر داستان زندگی عیسی مسیح و هشت تای آن زندگی حواریون را به تصویر می کشند.
برخلاف درهایی که پیسانو ساخته است, این پانل ها از پایین به بالا و از سمت بال چپ به راست خوانده می شوند. درب های بهشت که بوسیله لورنزو ژیبرتی بین سال های ۵۲-۱۴۲۵ خلق و ساخته شد, گفته می شود شاهکار این بنا و شاید کل شهر فلورانس باشد. این اسم خاص را میشل آنجلو به این در نسبت می دهد, وقتی نگاهش معطوف به این در زیبا می افتد و می گوید: «این درب ها بقدری شکوهمند و با عظمت هستند که می توانند دروازه های بهشت را مزین کنند.« ژیبرتی سه سال بعد از اتمام ساخت این دربها دار فانی را وداع می گوید.
دری که امروزه در معرض دید گردشگران قرار داده شده است اصل نیست و نوع واقعی آن از سال ۱۹۹۰ در موزه دلوپرا دل دومو نگهداری می شود. پانل های برنزی بزرگ به سبک رنسانس ساخته شده اند که سبک هنری رئالیسم در خلق آن بکار رفته است. مضمون بکار رفته برای دربها برگرفته از کتاب عهد عتیق است که ۱۰ صحنه اصلی دارد که در مرزها و کنارین آن را پیامبران احاطه کرده اند.
