هنگامی که دولت اسپانیا اعلام کرد که می خواهد مبلغ ۵/۲ میلیون یورو هزینه کند و خانه ی رابرت گریوز (Robert Graves) شاعر بریتانیایی و برنده ی جایزه ی نوبل، در مایورکا را به یک جاذبه ی گردشگری برای عموم مردم تبدیل کند، مایه ی شگفتی شد. مایورکا سالانه با بیش از ۱۰ میلیون گردشگر پیش از این هم به خاطر ساحلها و اقامتگاه های ساحلی و تجمع تعداد زیادی گردشگر عمدتاً اروپایی در شهرهای ساحلی آن که پر از هتل های گران قیمت و آپارتمان است، شهرت داشت.
گردشگری فرهنگی به ندرت با گردشگری ساحلی (گردشگرانی که قصد اصلی سفرشان استفاده از ساحل است) همراه می شود. دهکده کوهستانی دیا خط ساحلی چشمنوازی بین بندر شلوغ سولر و دامنه های بهشت مانند والدموسا با معماری زیبا است که هر ساله بیش از ظرفیتش گردشگر جذب آن می شود. به تازگی اقداماتی برای اصلاح بزرگراه های اصلی مایورکا که فرسودگی و باریکی آنها حتی در فصلهای خلوت نیز ترافیک ایجاد میکرد، صورت پذیرفته و همچنین جادههای باریک و پیچ در پیچ دهکده ی دیا تعریض گردیده است. این دهکده در قسمت غربی جزیره در یک منطقه ی حفاظت شده واقع شده و به همین خاطر ممکن است تعریض جاده های آن در آینده به یک موضوع بحث انگیز بین طرفداران محیط زیست تبدیل گردد.
رابرت گریوز از ۱۹۲۹ تا ۱۹۸۵ و هنگام مرگ خود، در سال ۹۰ سالگی در دهکده ی دیا زندگی میکرد و پیکر وی همان جا به خاک سپرده شد. او که هنگام جنگ داخلی اسپانیا را ترک کرده بود، در سال ۱۹۴۶ به آن جا بازگشت و خانه ی خود را به نام کنلون که در جنگ آسیب ندیده بود، پیدا کرد. وی در دوران تبعید خود خواسته اش در این خانه، بسیاری از کارهای مشهورش از جمله من، کلودیوس، الهه سفید و اسطوره های یونان را به یادگار گذاشت. تا سال ۲۰۰۶ تنها یادبود وی سنگ قبر سادهای بود که در حیاط کلیسا باقی مانده و در بیشتر کتابهای راهنمای گردشگران ذکر شده بود. «متعجب خواهید شد وقتی بدانید تعداد زیادی از مردم یادداشت بر مزار پدرم می ذاشتند و همگی خواهان بازدید از خانهای بودند که او در آن زندگی میکرد.» این سخن ویلیام پسر شاعر است که مسئول مرمت و بازسازی خانه است و می خواهد فضای خانه را مانند گذشته حفظ کند.
تور این خانه با قیمت ۵ یورو برگزار میشود و شامل یک ویدئوی ۱۵ دقیقهای است که در تماشاخانهای که در گاراژ خانه ترتیب داده شده است، نمایش داده میشود و در آن صحنههایی از شهرخوانی شخص رابرت گریوز به نمایش درمیآید. این ویدئو به زبانهای مختلف ارائه شده، اما شعرخوانی شاعر به زبان انگلیسی است. ویلیام گریوز معتقد است تماشای صحنههایی از شعر خواندن پدرش فضای آن خانه را در سالهای پر کار پدرش، یعنی دههی ۱۹۴۰، زنده میکند. او توضیح میدهد که «این جا یک خانه است، نه موزه». بازدیدکنندگان میتوانند از دفتر شاعر و وسایل چاپ قدیمیای که شاعر توسط آنها اشعار خود را منتشر مینمود و نیز سالن آمفی تئاتری که بچههایش در آن نمایش اجرا میکردند، بازدید به عمل آورند. همچنین عکسها، کتابها و مقالههای روزنامههایی که به اشتباه خبر مرگ وی را در جنگ جهانی اول منتشر کرده بودند نیز نمایش داده میشوند.
طبیعتاً در طول زندگی بلندمدت گریوز، خانهی وی محل رفتوآمد شخصیتهای مشهور دیگر نیز بود که خود این مسئله میتواند برای بازدیدکنندگان جالب باشد. ابتدا گرترود استاین به وی پیشنهاد میکند که به این خانه نقل مکان کند و سپس با شراکت لورا رایدینگ، نویسندهی آمریکایی این خانه را اجاره مینماید و در سال ۱۹۲۹ آن جا را میخرد. آواگاردنر، یکی از بلندپایهترین مهمانان وی بود و اشخاص برجستهی دیگری مانند سر الک گینس، سر پیتر یوستینف و گابریل گارسیا مارکز نیز در شمار مهمانان شاعر بودند. سر کینگزلی ویلیام آمیس و هنرمندانی چون پل گوستاو دوره، سانتیاگو روسینول، آلستر رید، آنایس نین، کارمن ریرا و آلن سیلیتو از دیگر بازدیدکنندگان مشهور او در این خانه به شمار میروند.
