چرا این خانه خود به خود جا به جا می شود؟
خانه ویرجینیا
گاهی اوقات ممکن است میلیون ها و میلیاردها تومان صرف ساخت یک خانه شود اما بعد از مدتی شخص به این نتیجه برسد که آن خانه باید جا به جا شود، صرف نظر از این که چه هزینه ای دارد. معمولا تصمیم درباره ی جا به جایی خانه ها زمانی است که آن ها بناهای تاریخی باشند که در خطر آسیب های مختلفی مثل سیل یا تخریب قرار داشته باشند. در این زمان سعی می شود تا خانه به یک جای امن تر برده شود. اما مورد خانه ویرجینیا یک مورد عادی نبود، بسیاری آن را خانه ای می دانستند که خود به خود جا به جا می شود، آیا چنین چیزی ممکن است؟ اگر نه، راز جا به جایی آن چه بود؟ با الی گشت همراه شوید.
مطالب مرتبط: چرا تاج محل از عجایب جهان است شهر گمشده اینکاها، عجایب هفتگانه جهان
در مورد اینکه چرا باید یک خانه را جا به جا کرد، در بالا توضیح دادیم. حالا کسی که در این کار حرفه ای باشد، اول از همه اطراف فونداسیون خانه را حفر می کند بعد آن را روی جکی هیدورلیک قرار می دهد و بعد آرام آن را به سمت جای جدید که قرار است در آن قرار داشته باشد، می برند. معمولا خانه هایی که به این روش جا به جا می شوند، جا به جایی آن ها در حد چند متر تا حداکثر چند مایل است. اما در مواردی که فاصله خیلی زیاد باشد، خانه آجر به آجر برچیده می شود و به مکان جدید برده می شود و بعد در جای جدید دوباره سر هم می شود. اما فکرش را بکنید که خانه ای قرار است ۳۶۰۰ مایل آن هم در کنار اقیانوس از یک قاره به قاره ی دیگر جا به جا شود، امکانش هست؟ این اتفاق نه یک بار بلکه دو بار در دهه ی ۱۹۲۰ افتاده است، منظور ما مورد خانه ویرجینیا است.
امروزه در ایالت ویرجینیای آمریکا، خانه ای در بالای تپه مشرف به رودخانه ی جیمز در مزرعه ی ویندسور قرار دارد، که این خانه به نام خانه ویرجینیا زمانی یک خانه ی انگلیسی در ۳۶۰۰ مایل دورتر در وارویک شایر انگلستان بوده است! این خانه در زمینی که در سال ۱۵۳۶ توسط شخصی به نام توماس هاوکینز که یک سیاستمدار بود خریداری شد، ساخته شد.
هاوکینز اسم خانه اش را «آشیانه ی شاهین» گذاشت. او به خاطر دعوت از مهمانانی که به خانه ی او آمدند از جمله ملکه ی انگلستان مشهور شد و نام خانه اش روی زبان ها افتاد. در سال ۱۹۲۵ تقریبا ۴ قرن بعد، صاحب خانه تصمیم گرفت تا این خانه را برای فروش بگذارد. خانواده سعی کردند تا در آگهی فروششان از آیتم های منحصر بفرد این خانه مثل درهای قدیمی از چوب کاج، کیفیت بسیار بالای سنگ های به کار رفته در آن و مستحکم بودن آن و بزرگ بودنش، استفاده از آجرهای با کیفیت و هر آیتم با ارزش دیگری که داشت نام ببرند.
شخصی به نام الکساندر ودل و هسر او که از دیپلمات های ثروتمند آمریکایی بودند این آگهی فروش خانه را دیدند و و تصمیم گرفتند تا کل این بنا را بخرند. این خانه به قیمت ۳۵۰۰ پوند فروخته شد. فروخته شدن این خانه به زوج آمریکایی باعث شد تا رسانه های بریتانیایی شدیدا خانواده ی ودل را مورد سرزنش قرار بدهند. در هر صورت، آن ها این خانه را خریدند و شرکتی را استخدام کردند تا کارهای حمل و نقل آن را انجام دهد اما آن ها بعد از مدتی به این نتیجه رسیدند که سنگ هایی که در ساخت خانه از آن ها استفاده شده است، اگر قرار باشد تا خانه جا به جا شود، دوام نخواهند آورد.
در نتیجه شرکتی که قرار بود تا کار حمل و نقل را انجام دهد، پیشنهاد داد تا اجزای خانه از هم به وسیله ی انفجار جدا شوند و فقط سنگ های مستحکم که از این انفجار جان سالم به در بردند، به جای جدید برده شوند. بعد از انفجار، اکثر سنگ ها سالم ماندند و بعد بسته بندی شدند و در طول اقیانوس آتلانتیک جا به جا شدند.
اگر چه خانه ویرجینیای جدید دقیقا همان خانه ی قبلی نیست که در انگلستان بود ولی ترکیبی از همان سبک با سبک های معماری مختلف است. نیمه ی غربی خانه ویرجینیا دقیقا شبیه به همان خانه است و نیمه ی میانی خانه هم در واقع خلق جدیدی از خانه ای است که در وارویک شایر انگلستان بود و دقیقا همان دیزاین و دکوراسیون را دارد. البته از آن جایی که از آن زمان چندین قرن گذشته بود، خانه ی ودل امکانات جدیدتری هم به آن اضافه کردند که هیتر و سیستم سرمایش یکی از آن ها بود.
گفته می شود که ساخت کامل این خانه برای خانواده ی ودل ۲۵۰۰۰۰ هزار دلار هزینه بردار بوده است که در آن زمان پول هنگفتی محسوب می شده است. در حالیکه خانواده ی ودل مشغول ساختن خانه شان در ریچموند بودند، یک پروژه ی مشابه در فاصله ی ۲۰۰ فوتی از خانه ی جدید آن ها در حال انجام بود. نام آن شخص توماس ویلیامز جی آر بود که او هم خانه ای از لانکاشایر در شمال غربی انگلستان را جا به جا کرده بود و به آن جا آورده بود! آن خانه متعلق به قرن پانزدهم بود و درست مانند خانه ی خانواده ی ودل در طول اقیانوس آتلانتیک جا به جا شده بود و بعدا در روبروی رودخانه ی جیمز دوباره سر هم شده بود. این خانه در سال ۱۹۲۸ یعنی یک سال قبل از ودل ها کامل شد.
