فضاپیمای وویجر یک | Voyager 1
فضاپیمای وویجر یک اولین سفینه ساخت دست بشر بوده که به فضای میان ستاره ای وارد شده است. این فضاپیما در سال ۱۹۷۷ (به همراه وویجر دو) برای کشف سیارات مدارهای بیرونی منظومه شمسی به فضا فرستاده شد. با این حال این پروژه طولانی مدت همچنان ادامه داشته و هنوز نیز اطلاعات مربوط به سفر خود را به زمین ارسال می نماید. این فضاپیما در ماه اوت ۲۰۱۲ و تقریبا ۳۵ سال پس از آغاز سفر خود وارد فضا بین ستاره ای گردید. این موضوع تا سال ۲۰۱۳ و زمانی که دانشمندان بتوانند اطلاعات دریافت شده از وویجر یک را بررسی نمایند به طور رسمی اعلام نشد. وویجر یک در واقع دومین فضاپیمای دوقلو بود که راه اندازی شد اما به عنوان اولین رقابت بین مشتری و زحل شناخته می شد. تصاویری که توسط این ساخته فوق العاده دست بشر ارسال شدند، در نسل های مختلف در کتاب های آموزشی و رسانه ها و روزنامه ها مورد استفاده قرار گرفتند. علاوه بر روی این فضاپیما صداها و موسیقی های مختلف و مخصوصی قرار گرفت تا برای اولین بار چنین چیزی از زمین به کیهان ارسال شود. با الی گشت همراه باشید تا با یکدیگر در مورد نحوه انجام پروژه فضاپیمای وویجر یک بیشتر بخوانیم.
برنامه ریزی و پرتاب
مطالب مزتبط: آپولو ۱۱، اولین حضور انسان در کره ای دیگر اولین حیوانی که به کره ماه فرستاده شد! + تصویر شگفت انگیزترین آتشفشان ها در کره زمین
وویجر دو و سفینه دوقولوی فضاپیمای وییجر یک در ۲۰ آگوست ۱۹۷۷ راه اندازی شده و وویجر یک در حدود دو هفته بعد و در ۵ سپتامبر به فضا پرتاب شد. از آن زمان این سفینه در طول مسیرهای مختلف و با سرعت های متنوعی سفر کرده است. ماموریت های وویجر برنامه ریزی شده بود تا از هماهنگی ویژه بین سیاره های مدارهای بیرونی منظومه شمسی استفاده نماید. این هماهنگی بین سیارات هر ۱۷۶ سال اتفاق می افتد. این ساختار اجازه می دهد تا یک فضاپیما از یک سیاره با کمک گرانش های آن به سیاره ای دیگر منتقل شود. رویارویی بعدی این فضاپیما در حدود ۴۰ هزار سال دیگر روی می دهد. زمانی که فضاپیمای وویجر یک در فاصله ۱.۷ سال نوری از ستاره AC +79 3888 قرار گرفته است. فاصله این ستاره از زمین تقریبا ۱۷.۵ سال نوری است. با این حال قدرت سقوط وویجر یک به این معنی است که داده های دریافتی از آن احتمالا در حدود سال ۲۰۲۵ متوقف خواهد شد. این بدان معنی است که هیچ داده ای نمی تواند از چنین مکان دوری از طریق این فضاپیما منتقل شود.
تور بزرگ | The grand tour
ناسا در ابتدا برنامه ای برای ارسال دو فضاپیما داشت که یکی از کنار مشتری، زحل و پلوتو گذشته و دیگری از کنار مشتری، اورانوس و نپتون عبور نماید. به دلایل بودجه آژانس فضایی مجبور شد تا برنامه های خود را کاهش دهد اما ناسا همچنان دو فضاپیمای وویجر را راه اندازی و پرتاب نمود. وییجر دو از سیاره های مشتری، زحل، اورانوس و نپتون عبور کرده در حالی که فضاپیمای وویجر یک روی مشتری و زحل تمرکز کرده بود. ناسا با توجه به اینکه امکان دارد فضاپیمای وویجر یک از منظومه شمسی خارج شده و در بیرون از آن به سفر خود ادامه دهد، دو نوع از صدای ضبط شده را بر روی این سفینه قرار داد. دامنه ای از صدای وال ها گرفته تا موسیقی چاک بری ضبط گردید و علاوه بر آن خوش آمد گویی به ۵۵ زبان دنیا نیز بر روی این فضاپیما قرار گرفت. همچنین دیسک های ۱۲ اینچی مسی شامل تصاویری از نحوه عمل فضاپیما و نیز موقعیت خورشید و مکانی که فضاپیما از آنجا می اید که در صورتی که فرازمینی ها آن را پیدا کردند در مورد وجود حیات در این منظومه مطلع باشند. در مجموع ۱۱۷ تصویر از زمین و موجودات روی آن در کنار انواعی از صداهای طبیعی و انسانی و همچنین اصواتی مانند طوفان، آتشفشان، موشک ها، هواپیماها و حیوانات نیز در این سفینه قرار گرفت.
چشم بر روی مشتری
فضاپیمای وویجر یک در زمان راه اندازی آن در ۵ سپتامبر ۱۹۷۷ نتوانست از زمین خارج شود زیرا موشک انتقال دهنده آن به خارج از جو زمین ۳.۵ ثانیه پس از پرتاب به دلیل خروج سوخت از ان متوقف شد. اما این فضاپیما مجددا در نهایت ایمنی پرتاب شده و به سرعت توانست از خواهر دوقولوی خود پیشی گرفته و کمربندهای سیاره ای را قبل از او پشت سر بگذارد. اولین عکس های فضاپیمای ووییجر یک در آوریل ۱۹۷۸ و زمانی که ۱۶۵ میلیون مایل از زمین فاصله داشت ارسال شد. زمانی که وویجر یک حلقه ای نازک در اطراف سیاره مشتری مشاهده کرد تعجب ناسا را بر انگیخت. علاوه بر این دو قمر جدید به نام های تب (Thebe) و متیس (Metis) نیز مشاهده گردید. علاوه بر این ها این ساخته دست بشر توانست تصاویر بسیاری را از قمرهای گالیله و آمالتا ارسال نماید.
مانند فضاپیماهای قبل از ان، بررسی های وویجر یک بر مشتری و قمرهای آن برای پیدا کردن جهانی فعال در آن ها بوده است. در کنار این ها، این فضاپیما یافته های جذاب دیگری را نیز به دست آورد. آتشفشان هایی که در قمر یو و همچنین سطح زرد و قهوه ای و نارنجی رنگ آن می توانست ثابت کند که همانند سیارات، قمرها نیز می توانند ساختارهای درونی فعال داشته باشند.علاوه بر این فضاپیمای وویجر یک عکس های بسیاری را از قمر اروپا ارائه کرد که در ان سطوح صاف با خطوط شکسته قرار گرفته و بخش هایی نیز به یخ و ساید یک اقیانوس در زیر ان اشاره می کرد. زمانی که این فضاپیما به نزدیکترین حالت خود به سیاره مشتری رسید در تاریخ ۵ مارس ۱۹۷۹ بوده و در حدود ۱۷۴ هزار مایل با این سیاره فاصله داشته و در ابرهای پر تلاطم آن قرار گرفت. سپس ماموریت خود را برای حرکت به سمت زحل ادامه داد.
حلقه زحل و قمرهای آن
داشنمندان برای دیدن عکس های نزدیک از زحل به مدت یک سال منتظر ماندند. سیاره زحل با حلقه زیبای اطراف آن تبدیل به یک شگفتی شد. یکی از اهدافی که فضاپیمای وویجر یک دنبال می کرد حلقه F در زحل بود. این حلقه باریک یکسال قبل برای اولین بار توسط پایونیر ۱۱ کشف شده بود. دوربین وویجر توانست با وضوح بالا دو قمر جدید به نام های پرومتیوس و پاندورا را در مدارهای باقی مانده از حلقه F شناسایی کند. او همچنین اطلس و یک حلقه جدید که بعدها حلقه G نامگذاری شد را کشف کرده و چندین تصویر دیگر از قمرهای زحلی ارائه نمود. یکی از مواردی که برای اخترشناسان ناشناخته باقی مانده بود قمر تیتان بود. تصاویر نزدیکی که توسط وویجر از این قمر گرفته شد چیزی غیر از یک مه نارنجی رنگ را نشان ندادند. همین امر باعث شد تا گمانه زنی ها برای آنچه در زیر این مه غلیظ وجود خواهد داشت ایجاد شود. این موضوع تا اواسط سال ۲۰۰۰ ادامه مرموز باقی ماند تا نهایتا در این سال یک کاوشگر به سطح تیتان و در میان مه های غلیظ آن فرستاده شد. با تکمیل شدن ماموریت اصلی فضاپیمای وویجر یک تمرکز بر روی ردیابی و حرکت این فضاپیما در فضای میان ستاره ای قوت گرفت.
ماموریت های وویجر یک و دو هر دو به عنوان یکی از بزرگترین اکتشافات فضایی برای بشریت محسوب می شوند. نحوه برنامه ریزی، حرکت آن ها و همچنین ارسال اطلاعات و پیام های آن ها همگی نشانه ای از برنامه ریزی دقیق برای این فضاپیماها بود. در بخش بعدی این مطلب در مورد عبور فضاپیمای وویجر یک از مدارهای سیارات دیگر منظومه شمسی و همچنین تصاویری که ارسال نموده و پس از آن ورود این فضاپیما به فضای میان ستاره ای و شرایط خاص آن را توضیح خواهیم داد.
منبع: www.space.com