فرهنگ مردم اندونزی
مــردم اندونــزی بســیار مهمــان نــواز و خونگــرم هســتند و بــه راحتــی و بــا یــک لبخنــد مــی تــوان بــا آنهــا ارتبــاط برقــرار کــرد. هنــگام معرفــی خودتــان از اســم کوچــک اســتفاده کنیــد تــا ارتبــاط صمیمانــه تــری را برقــرار کنیــد. در اندونــزی احتــرام بــه افــراد مســن خیلــی مهــم اســت. هنگامــی کــه بــا فــردی هــم ســن پــدر یــا مادرتــان صحبــت می کنیــد، او را بــا نــام تنهــا صــدا نکنیــد. بلکــه اگــر مــرد اســت پیــش از اســم او “پــاک” یــا “باپــاک” بگوییــد و اگــر زن اســت پیــش از اســم او “بــو” یــا “ایبــو” بگوییــد. هنــگام ســام و خداحافظــی دســت تــکان دهیــد. اگــر بــا کســی خیلــی صمیمــی شــدید مــی توانیــد بــه شــانه او دســت بزنیــد. بوســیدن گونــه هــا فقــط در بیــن خانمهــا مرســوم اســت امــا مردهــا هنگامــی کــه بــا یکدیگــر آشــنایی چندانــی ندارنــد ایــن کار را نمــی کننــد. اگــر می خواهیــد چیــزی را بدهیــد یــا بگیریــد یــا دســت تــکان دهیــد، حتمــا از دســت راســت اســتفاده کنیــد. در برخــی از مناطــق اندونــزی لمــس کــردن ســر بــی احترامــی تلقــی مــی شــود. بــرای قدردانــی همیشــه تشــکر کنیــد. تشــکر بــه اندونزیایــی “تریمــا کاســی”(Terima kasi)اســت. عکــس گرفتــن از افــراد در برخــی از مناطــق اندونــزی کار خوبــی نیســت (البتــه بیشــتر، هندوهــا از جزایــر بالــی، نــه مســلمانان). اگــر قصــد عکــس گرفتــن داریــد حتمــا اجــازه بگیریــد. برخــی از مــردم اندونــزی معتقدنــد اگــر از کســی عکــس بگیریــد، روح آن هــا را بــا خــود همــراه کــرده ایــد. اندونزیایــی هــا ممکــن اســت از ســن یــا وضعیــت تأهــل شــما ســؤال کننــد و ایــن بــرای آن هــا خیلــی عــادی اســت. اگــر دوســت نداریــد بــه ســؤالات آنهــا پاســخ دهیــد، یــک جــواب گریزگرانــه یــا دوپهلــو و یــا یــک شــوخی مــی توانــد مؤثــر واقــع شــود. صــدای بلنــد یــا پرخاشــگرانه، تحقیرآمیــز تلقــی مــی شــود. ادب و احتــرام کلیــد حــل مشــکل اســت. حتــی اگــر تصــور می کنیــد حــق داریــد در بحــث، منفجــر شــوید، خــود را کنتــرل کنیــد و ادب و احتــرام را از دســت ندهیــد. اندونزیایــی هــا حــدود ۳۰۰ واژه فارســی در زبــان خــود اســتفاده مــی کننــد. آن هــا خیلــی خوشــحال مــی شــوند کــه شــما بتوانیــد بعضــی از جمـلـات را بــه زبــان خودشــان بگوییــد.
غذا ها و میوه ها
غذاهــا و بــه خصــوص میــوه هــای اندونــزی بــه دلیــل نــا آشــنا بــودن مــا بــا آنهــا نقطــه شــروع خوبــی بــرای گفتگــو بــا اندونزیایــی هــا مــی توانــد باشــد. برنــج و همچنیــن غذاهــای دریایــی غــذای اصلــی مــردم اندونــزی را تشــکیل مــی دهــد. غذاهــای چینــی بــه خصــوص غذاهــای گوشــتی تأثیــر بــســزایی بــر ســبک خــوراک پــزی اندونــزی داشــته انــد. غذاهــای اندونــزی معمــولا چــرب و نــرم و پــر ادویــه و تنــد هســتند. در عیــن حــال اســتان هــای اندونــزی، هــر یــک غــذای مخصــوص بــه خــود را دارنــد. ســاکنین برخــی از روســتاهای اندونــزی نوعــی غــذا موســوم بــه امبــو درســت مــی کننــد کــه مــواد اصلــی آن را گل خالــص تشــکیل مــی دهــد. ســاکنین محلــی برخــی روســتای اندونــزی بــا گل غذایــی موســوم بــه ” امبــو” درســت مــی کننــد و آن را جــزء غــذای روزانــه خــود مــی داننــد. ایــن نــوع وعــده غذایــی در هــر روســتایی از لحــاظ شــکل و رنــگ متفــاوت اســت، امــا مــواد اصلــی کــه درایــن نــوع غــذا بــه کار مــی رود، گل خالــص اســت. گلــی کــه آنهــا درایــن غــذا از آن اســتفاده مــی کننــد از خــاک بســیار نــرم و خالــص از هرگونــه ریــگ و یــا خــار اســت. آن هــا بعــد از پیــدا کــردن ایــن نــوع خــاک آن را بــا آب آغشــته مــی کردنــد تــا بــه شــکل خمیــر در آیــد.
گفته می شود که طعمی که ” امبو” دارد مانند طعم پسته و یا بادام زمینی است. در اندونــزی عــاوه بــر آنانــاس، انبــه، انــار و مرکبــات، میــوه هــای گرمســیری زیــر هــم وجــود دارنــد کــه شــاید تــا بــه حــال اســم آن هــا را هــم نشــنیده باشــید: Thorny Fruit (انجیر خاردار) – Snake Fruit (سن سویریا) – Jackfruit (نان صحرایی) – Soursop (ساپادیل) – Rambutan (رمبوتان ) – Duku (دوکو) – Jambo Air (جامبو ایر) – Mangosteen (جوز الجنان) – Sapodilla (ساپودیل) – Starfruit (میوه ستاره ای) …
آب و هوا
اندونــزی آب و هــوای گــرم و مرطــوب دارد؛ هرچنــد کــه مناطــق مرتفع تــرش از جاهــای دیگــر خنک ترنــد. باران هــای موســمی ســنگین کــه از دســامبر تــا مــارس (از آذر تــا فروردیــن) ادامــه دارنــد، باعــث می شــوند زمیــن گل آلــود شــود و گاهــی ســیل هــم بیایــد. بهتریــن وقــت ســفر بــه ایــن کشــور، در فصل هــای خشــک و بیــن ماه هــای آوریــل تــا اکتبــر (از فروردیــن تــا آبــان) اســت.
جزایر اصلی
این کشور را می توان از لحاظ وضعیت طبیعی به چند قسمت زیر تقسیم کرد:
– جزیــره ســوماترا: یکــی از بزرگتریــن جزیره هــای جهــان اســت و بــا جزیره هــای جــاوه، ســلبس و برنئــو، در مجمــوع، جزایــر ســوندای بــزرگ نامیــده می شــوند. قســمت عمــده آن را جلگه هــا و نواحــی پســت تشــکیل داده و ارتفاعــات آن (از جملــه کوه های باریســان) در کنــاره غربــی آن تــا ســمت شــمال گســترده شــده و دارای وســعت زیــادی می باشــند. اکثــرا از ســمت غــرب بــه شــرق جــاری هســتند و رودهــای آن کوتــاه و پــر آب بــوده و مهــم ترینشــان عبارتنــد از: کامپــار، بارومــون، ایندراگیــری، روکان، موســی و هــاری. جنگل هــا کــه اغلــب غیــر قابــل نفوذنــد، وســعت زیــادی دارنــد. و مرداب هــای وســیعی نیــز در کرانــه شــرقی آن وجــود دارنــد. بلندتریــن نقطــه آن قلــه کرینتجــی (۳۸۰۰متــر) اســت.
– جزیــره جــاوه: پنجمیــن جزیــره وســیع اندونــزی و از پرجمعیــت تریــن آن هــا اســت کــه بیــش از ۶۵ ٪ جمعیــت کشــور در آن زندگــی می کننــد. کوه هــا در تمــام نقــاط آن پراکنــده شــده و قســمت اعظــم آن را جلگه هــا و جنگل هــا تشــکیل می دهنــد. رودهــای آن عمدتــا کوتــاه و پــرآب بــوده و مهمترینشــان عبارتنــد از: ســولو، ســرانگ، تــاروم، ســرایو و مانــوک. بلندتریــن نقطــه آن قلــه ســمرو بــا ارتفــاع ۳.۷۶۷ متــر اســت.
– جزیــره برنئــو: قســمت اعظــم ایــن جزیــره متعلــق بــه اندونــزی اســت کــه در اصطــلاح محلــی بــه آن کالیمانتــان گفتــه می شــود. ارتفاعــات آن عمدتــا در نواحــی شــمالی واقــع شــده و قســمت اعظــم آن را جنگل هــا و جلگه هــا شــامل می شــوند. رودهــای طویلــی در آن جریــان دارنــد از جملــه: باریتــو، ماهــاکام، نــگارا، کایــان و کاپــواس. بلندتریــن نقطــه آن ۲.۹۸۸ متــر ارتفــاع دارد.
– جزیــره ســلبس (ســلب): جزیــره ای کوهســتانی و مرتفــع اســت کــه قســمت اعظــم آن را جنگل هــا پوشــانده اند. از رودهــای آن می تــوان از ماریســا، کارامــا، ماماســا، بونــگکا پالــو نــام بــرد. قلــه رانتکومبــولا بــا ۳.۴۵۵ متــر ارتفــاع بلندتریــن نقطــهٔ آن اســت و نــام محلــی ایــن جزیــره، سولاوســی اســت.