صنعت توریسم ایتالیا و میراث شگفت انگیز بجامانده از آن

بر اساس محاسبه ای که یونسکو انجام داده، بیش از نیمی از میراث فرهنگی جهان در کشور ایتالیا واقع شده است، کشوری کوچک که مساحتش فقط ۰/۲۵% از کل خشکی های جهان است.نشانه های باقیمانده از گذشته، آثار هنری و تنوع فوق العاده ی طبیعت در شبه جزیره ایتالیا از جمله عوامل جذب توریست ها به این کشور می باشد که امروزه یکی از توریستی ترین کشورهای جهان بشمار می آید و توریست ها خوب می دانند چه  مکان ها و زیبایی هایی را در ایتالیا نباید از دست داد.
رم، فلورانس، ونیز و بسیاری شهرهای دیگر، از جمله مقصدهای هنری هستند که برنامه هر بازدید کننده ای از شبه جزیره ایتالیا را تشکیل می دهند. در کنار این شهرهای بزرگ و معروف، میراثهای فرهنگی پنهانی هم در شهرهایی با تاریخ هزار ساله وجود دارند که البته در مسیر اصلی بازدیدها قرار ندارند و علیرغم اینکه کمتر شناخته شده اند، اما به همان اندازه شهرهای هنری ایتالیا دارای جذابیت می باشند.
ایتالیا همواره یکی از بهترین مقاصد گردشگری جهان برای مشاهده شگفتی های معماری بوده است، چرا که بسیاری از ساختمان های نوآورانه مربوط به عصر باستان، از قبیل کولسئوم، پانتئون و برج کج پیزا که از شگفتی های معماری کلاسیک جهان به شمار می روند، همگی از جاذبه های گردشگری ایتالیا هستند. از این رو، ایتالیا همانند برخی دیگر از کشورهای اروپایی که به لحاظ معماری، از یک پیشینه تاریخی قوی برخوردار هستند، به عنوان مکانی مساعد برای کار کردن معماران مدرن، شناخته نشده است. اما در سال های اخیر، این کشور مدیترانه ای وارد یک رنسانس معمارانه شده است که در حال شکل دهی به ایتالیای قرن بیست ویکم است، رنسانسی که اگرچه در مقیاس توسعه های ساختمانی چین یا دوبی نیست، اما در نوع خود قابل اعتناست و تنها محدود به رم یا شهرهای بزرگ ایتالیا نمی شود. فهرست بلندبالایی از برجسته ترین معماران جهان که به تازگی کارشان را در ایتالیا به پایان رسانده اند یا در شرف آغاز به کار در پروژه های ساختمانی بلندپروازانه این کشور هستند، گواهی بر این مدعاست.

میراث فرهنگی مادی ایتالیا

تاکنون ۴۲ اثر فرهنگی و۳ اثر طبیعی از کشور ایتالیا به عنوان میراث فرهنگی جهانی در فهرست یونسکو به ثبت رسیده است. در این جا تنها به تعدادی از آن ها اشاره خواهیم کرد؛
مجموعه ی کاخ سلطنتی قرن هجدهمی کاسرتا، پارک و قنات ون ویته ل سن لئوچو
واقع در: استان های کاسرتا، بنه ونتو و کامپانیا
این مجموعه ی تاریخی را چارلز سوم، پادشاه بوربن، در اواسط قرن ۱۸ میلادی در رقابت با کاخ ورسای و کاخ سلطنتی مادرید برپاکرد. در این مجموعه، در کنار کاخ و پارک های اطراف آن، طبیعت بکر و جنگل های طبیعی ، شکارگاه و یک کارخانه ی تولید ابریشم هم وجود دارد.
کوه های مقدس
واقع در: نواحی شمال غربی ایتالیا، پید مونت و لومباردی
مجموعه ی این ٩ کوه مقدس، شامل کلیساهای کوچک و بناهای دیگری از مذاهب مختلف مسیحیت است که در اواخر قرن ١۶ و اوایل قرن ١٧ میلادی بناشده اند. در کنار جنبه ی نمادین و ارزش معنوی این کوه ها، تپه ها، جنگل ها و دریاچه های اطراف، زیبایی آن ها را دوچندان کرده است. هنرهای ارزشمند دیگری در قالب نقاشی و مجسمه هم در این بناها به چشم می خورد.
منطقه های باستانی پومپی، هرکولانئوم و توره آنونسیاتا
واقع در: استان ناپل، کامپانیا
فوران مشهور آتشفشان وزوو در ۲۴ آگوست سال ۷۹ میلادی، دو شهر رومی پمپی و هرکولانئوم را به کل نابود کرد و زیر خاکستر مدفون کرد. از اواسط قرن ۱۸ میلادی کاوش و حفاری این منطقه آغاز شد و بخش هایی از این شهرها در معرض دید عموم قرار گرفت

میراث فرهنگی معنوی ایتالیا

میراث فرهنگی معنوی ایتالیا که در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسیده، به قرار زیر است:
تئاتر خیمه شب بازی مردم سیسیل
تئاتر خیمه شب بازی معروف به اپرا د پاپی اوایل قرن نوزده در سیسیل ظهور کرد و موفقیت بزرگی میان طبقه ی کارگر این جزیره به دست آورد. عروسک گردانان، داستان هایی را از ادبیات سلحشورانه ی قرون وسطی و منابع دیگری از جمله اشعار ایتالیایی دوره رنسانس، زندگی قدیسان و قصه های راهزنان بدنام، روایت می کردند. بیشتر گفتگوهای عروسک گردانان بداهه بود. دو مکتب عمده خیمه شب بازی سیسیل در پالرمو و کاتانیا، از نظر شکل و اندازه عروسک ها، فنون اجرایی و تنوع دکور پشت صحنه متمایز هستند. این تئاترها بیشتر تجارت های خانوادگی بودند.
صنعت گران در حکاکی، نقاشی و ساخت عروسک ها که به خاطر چهره های پرشورشان معروف اند از روش های سنتی استفاده می کردند. به دلیل مشکلات اقتصادی، عروسک گردانان، دیگر توانایی امرارمعاش از طریق هنر خود را ندارند و به سمت حرفه های سودآورتری سوق پیدا کرده اند. صنعت گردشگری نقش بسزایی در افت کیفیت اجراهایی داشته که قبلا فقط مخاطبان آن، شاگردان محلی بودند.
نغمه های شبانی ساردینی
این نغمه ها نمایان گر گونه ای از چند صدایی است که گروه چهار نفره ای از مردان با استفاده از چهار صورت مختلف به نام های باسو، کونترا، بوچی و مسو بوچی آن را اجرا می کنند. اعضاء با تشکیل دایره ای به صورت ایستاده به نغمه خوانی می پردازند. در حالی که تک خوانان، قطعه ای نثر یا شعر می خوانند، گروه کر با سر دادن نوایی دیگر، آن ها را همراهی می کنند. هنر نغمه خوانان با زندگی روزانه اجتماعات محلی عجین شده است. این میراث از گنجینه ی عظیمی برخوردار است که در ساردینیا متفاوت است.
این سنت در معرض تحولات اجتماعی-اقتصادی از جمله انحطاط فرهنگ شبانی و افزایش گردشگری در ساردینیا قرار دارد. اکنون در اجراهای صحنه ای که ویژه ی گردشگران است، گرایش به تغییر منابع و سبک عمیق موسیقی این نوع نغمه ها به چشم می خورد.