آتشفشانی که به طرز عجیبی گدازه های آن آبی است!+ تصاویر

فوران آبی درخشان از دهانه آتشفشان

شاید باورتان نشود، اما تصاویری که می بینید واقعی هستند.در شرق اندونزی آتشفشانی آبی هست که نورهایش شب را روشن می کنند. پدیده ای که هیچ جای دیگر جهان قابل رویت نیست. Olivier Grunewald عکاس فرانسوی چندین سال از عمر خود را صرف مستند سازی از گدازه های خیره کننده و آتش های آبی رنگی کرد که اغلب شب ها از کوه های آتشفشان Kawah Ijen سرازیر می شوند. پدیده ای که از طرفی ما را مجذوب خود می کند و از سویی دیگر راهی شده است برای بدست آوردن سرمایه ای که در آن توجهی به جان انسان ها نمی شود. برای رمز گشایی از این پدیده جذاب با الی گشت همراه باشید.

مطالب مرتبط: نماد نیوزیلند، از متقارن ترین مخروط های آتشفشانی، کوه تاناراکی را ببینید! فعال شدن آتشفشان آگونگ بر صنعت تورسیم اندونزی تاثیر می گذارد

برخلاف آن چه که در اولین فکر به ذهن انسان خطور می کند، این آبی های درخشان ماگما نیستند. در واقع نورهای آبی حاصل احتراق گازهای سولفور هستند. گاز سولفور تحت فشار و دمای زیاد از شکاف های آتشفشان خارج می شود. دمای آن نزدیک به ۶۰۰ درجه سانتی گراد است و هنگامی که با هوای آزاد برخور می کند آتش می گیرد. آتشی که ارتفاع شعله های آن به ۵ متر می رسد. مقداری از گازهای خارج شده تبدیل به سولفور مایع می شوند. این مایع در حالی که به سمت پایین جاری می شود به سوختن خود ادامه می دهد.

این پدیده آن قدر عجیب است که حتی زمین شناسان برجسته نیز با دیدن آن شگفت زده شدند. Cynthia Werner زمین شناس آمریکایی که در مرکز تحقیقات آتشفشانی آلاسکا کار می کند گفته است آن چه عکاس کشف کرد یک پدیده غیرمعمول است.

او گفته: پیش از این هرگز این حجم از سولفور را ندیده بودم که از آتشفشان آبی خارج شوند. وارنر می گوید آتش سوزی جنگل ها در پارک ملی  Yellowstone  موجب جاری شدن رودی مشابه در آن مکان شد. دمای بسیار بالا موجب ذوب شدن سولفور شده بود.

موارد مشابه

بر طبق حرف های او کاملا متداول است که گوگرد مایع را در اطراف مناطق آتشنشانی مشاهده کنیم. مواد معدنی نقطه ذوب پایی در حدود ۱۱۵ درجه سانتی گراد را دارند که دما و وجرقه های داغ نیز آن را تسریع می بخشد.

آتش آتشفشانی آبی سال ها پیش در جنوب کوه های Vesuvius بر روی جزیره Vulcano دیده شده بود. شعله های آبی همچنین ممکن است هنگامی که انفجار خاکسترها روی می دهد در پای شعله ها دیده شود.

Grunewald از هیچ فیلتری هنگام عکاسی از آتش های آبی استفاده نکرده است. سوختن شبانه روز ادامه دارد ولی تنها شب ها امکان دیدن آن وجود دارد. در حال حاضر مستندی از کوه های آتشفشانی Kawah Ijen  به کمک Grunewald و Etienne  رئیس انجمن آتشفشان شناسان ژنو در دست ساخت است.

دریاچه یخ

در بالای آتشفشان Kawah Ijen یک دریاچه یخ وجود دارد که بزرگ ترین نمونه از دریاچه ای است که با هیدروکلریک اسید پر شده است. در واقع اسید موجود در آن موجب شده که دریاچه سبز به نظر برسد.Werner  در ادامه توضیح می دهد که چگونه این دریاچه انقدر اسیدی شد: آتشفشان گاز هیدروژن گلرید منتشر می کند، گاز تولید شده به اب واکنش نشان می دهد و موجب تشکیل هیدروکلرید اسید با غلظت بالا و ph تقریبا ۰ تولید می کند.

حجم این دریاچه یخ ۳۶ میلیون متر مربع است یعنی تنها ۳۲۰ بار کوچک تر از دریاچه یخی اورگان.

هنگامی که گازهای در حال سوختن خنک می شوند گوگرد را در گوشه و کنار دریاچه ته نشین می کنند.

استفاده صنعتی از نورهای آتشفشان آبی

برای تسریع فرم دهی به مواد معدنی، یک شرکت فعال در حوزه معدن لوله های سرامیکی تهویه  را در نزدیکی دریاچه کار گذاشته است. لوله ها سولفور را به درون خود می کشند و پس از خنک شدن گاز به سولفور مایع تبدیل می شود که از لوله ها پایین ریخته و به گوگرد جامد حاصل می شود. پس از جمع شدن زیاد آن ها معدن کاران به آن جا می آیند و مواد حاصل را بر پشت خود به پایین حمل می کنند. حتی گاهی آب را از لوله ای کوچک به این لوله ها اسپر می کنند تا فرآیند خنک سازی سریع تر انجام شود. گاهی نیز در هنگام عبور سولفور مایع از لوله استالاگتیت هایی درون آن ایجاد می شود که شرکت آن ها را جمع کرده و به توریست ها می فروشد!

معدن کاران حدود ۴۰ سال است که از این آتشفشان آبی گوگرد استخراج می کنند. اغلب آن ها شب ها و زیر نور آبی به این کار می پردازند تا از گرمای طاقت فرسای روز فرار کنند و درآمد بیشتری کسب کنند. هر کیلو سولفور را ۶۰۰ روپیه اندونزی می فروشند. یعنی کمتر از ۲۵ دلار آمریکا و هر روز چیزی بین ۸۰ تا ۱۰۰ کیلو از این معادن استخراج می کند.

اگر بخواهید زمان طولانی را در کنار گازهای اسیدی با غلظت بالا سپری کنید لازم است که از ماسک استفاده کنید و در این گازها دی اکسید سولفور وجود دارد که برای سلامتی خطرناک است. در حالی  که بسیاری از معدن کاران تنها از لباس های خیس به عنوان ماسک استفاده می کنند و آن را قسمتی از سختی کار خود قلمداد می کنند. بعضی از معدن کاران ماسک هایی دارند که گردشگران به آن ها هدیه دارند اما آن ها حتی پولی برای تعوض فیلتر ماسک ها نیز ندارند.

وارنر می گوید: برای این معدن کاران متاسفم. هنگامی که او و همکارانش در اندونزی کار می کردند معمولا با خود ماسک های گاز را به بالای کوه می بردند و ماسک ها را بالای کوه میان کارگرانی که مشغول کار در معدن بودند می گذاشتند. چون حتی برخی از آن ها از این که استشمام این گازها خطرناک است نیز اطلاعی ندارند.

منابع: news.nationalgeographic.com