راه آهن قبرستان لندن، قطار مرده های لندن!
سال ۱۸۴۸ میلادی، زنده ماندن در لندن کار شاقی بود. در آن دوران وبا در همه جای شهر اپیدمی شده بود و تقریبا ۱۵۰۰۰ نفر را به یکباره کشت. اجساد این همه انسان بی گناهی که بر اثر شیوع بیماری مرده بودند، کنار کلیساها روی هم تلنبار می شد، اجسادی که منتظر بودند تا روزی دفن شوند. اما این وسط یک مشکل بزررگ وجود داشت و آن هم این بود که جایی وجود نداشت تا این اجساد دفن شوند… پس سرنوشت این هزاران جسد چه شد؟ آیا برای آنها گورهای دسته جمعی کنده شد؟ هرگز! در ادامه با الی گشت همراه باشید و از سرنوشت این اجساد و اتفاقاتی که در آن دوران برای لندن مدرن امروزی افتاد با خبر شوید.
مطالب مرتبط: مکان های ترسناک لندن که بازدید از آنها توصیه نمی شود گذراندن تعطیلات در لندن مثل لندنی ها!
در آن زمان های جمعیت شهر لندن مدام و مدام در حال بیشتر شدن بود، به طوریکه در سال ۱۸۰۱، جمعیت این شهر چیزی حدود نیم میلیون نفر بود اما در سال ۱۸۵۱، این مقدار تقریبا ۲ برابر شد وبه ۲٫۵ میلیون نفر افزایش پیدا کرد. با این وجود، ۳۰۰ هکتار زمینی که برای فضاهای دفن اجساد در نظر گرفته شده بود، دست نخورده باقی ماند نیاز به فضاهای جدیدتر بود حتی در سیاری از موارد به این موضوع فکر می شد که قبرهای قدیمی تر را نبش قبر کنند تا بتوانند برای دفن اجساد جدید فضا داشته باشند.
در همان دوران بود که بیماری های وحشتناکی مثل وبا، آبله، سرخک و تیفوس در لندن شیوع پیدا کرده بود و انسان پشت انسان بود که کشته می شد و جسد پشت جسد که بلاتکلیف در گوشه گوشه های شهر روی هم انباشته می شد، بدن های بی جانی که حتی با وجود زنده نبودن باز هم عفونی بودند و خطرات زیادی برای بقیه ی اهالی شهر داشتند.
در این دوران بود که یک تصمیم گرفته شد، آن هم این بود که دیگر نباید هیچ جسدی در گورستان های لندن دفن شود و به جای آن باید به دنبال فضاهای جدید در خارج از شهر برای دفن اجساد بود و در واقع باید گورستان های جدیدی ایجاد کرد. یکی از این قبرستان های برای مثال، قبرستان بروک وود در ۳۷ کیلومتری لندن بود که در آن دوران بزرگ ترین قبرستان انگلستان محسوب می شد. وسعت این قبرستان حدود ۱۵۰۰ هکتار بود و طوری طراحی شده بود که تا ۳۵۰ سال دوام آورد.
از آنجایی که این قبرستان در فاصله ی دوری از شهر لندن قرار داشت، برای این که سوگواران و افراد عزادار بتوانند راحت تر خودشان را به آن برسانند، یک مسیر راه آهن ساخته شد و به «خط راه آهن اموات لندن» شهرت پیدا کرد.
این خط که از سال ۱۸۵۴ راه افتاد، هر روز تابوت ها و خانواده های در گذشته ها را از لندن به مقصد بروک وود حمل می کرد، این مسیر ۳۷ کیلومتره هیچ توقفی نداشت و تقریبا ۴۰ دقیقه ی تمام طول می کشید. سوگوارن مجبور بودند که این مسیر را طی کنند، بعد از رسیدن مرده شان را دفن کنند، جشن سوگواری شان را برگزار کنند و بعد از آن با همین قطار ساعت ۳:۳۰ بعت از ظهر به لندن برگردند.
شاید انجام چنین کاری یعنی اختصاص دادن چنین قطاری برای این کار، کمی غیر عادی باشد اما این کار در آن دوران در چند جای دیگر دنیا هم انجام شد. برای مثال از سال ۱۸۶۷ تا ۱۹۴۸، قبرستانی در سیدنی به نام روک وود ساخته شد و برای آن خط قطاری به نام «خط قبرستان روک وود» در نظر گرفته شد، برای یکی دیگر از شهرهای بزرگ استرالیا به نام ملبورن هم همین اتفاق افتاد.
