این متن خلاصه ای از سفر دو هفته ای من به ژاپن است. بعد از فرود آمدن در فرودگاه ناریتا در حومه توکیو، ۶ روز را در توکیو، ۴ روز در کیوتو و در شهرهای ناگویا، اوزاکا و هیروشیما یک روز را گذراندم.
برای هر یک از شهرها مطالب و پیشنهادهای جداگانه ای تهیه کرده ام و سپس در مورد ژاپن و سفر به آن نظر کلی خود را نوشته ام. اما در همین ابتدا بگویم که من روشی نادرست هر چند کاربردی را برای به خاطر سپردن واحد پول ژاپن به کار بردم که در آن هر ۱۰۰ ین ژاپن معادل ۱ دلار آمریکاست. هر چند به طور دقیق تر، ۱۲۰ ین معادل ۱ دلار آمریکاست، اما وقتی اعداد را گرد می کنید بهتر می توانید حساب و کتاب داشته باشید.
مطالب مرتبط: دو هفته ژاپن گردی (بخش اول) دو هفته ژاپن گردی (بخش چهارم)
کیوتو
از جاذبه های اصلی کیوتو برای گردشگران می توان به مقبره ها و قلعه های آن اشاره کرد. بیش از ۲ هزار نقطه گردشگری در شهر وجود دارد که بیشتر آن ها در فهرست آثار یونسکو به ثبت رسیده اند. معمولا انبوه زیادی از مردم از این امکان بازدید می کنند. بهترین کار این است که قبل از ساعات باز شدن این مکان ها به روی گردشگران در آنجا حضور داشت و زودتر از اتوبوس های توریستی به آنجا رسید. مکان های مورد علاقه من قلعه نیجو و معبد شورن-این هستند. ساعت نه صبح اندکی قبل از باز شدن درب قلعه نیجو به آنجا رسیدم و توانستم و به سرعت از میان گروه های بازدیدکننده از طبقه هایی با صدای بلند زنگوله (سیستم باستانی هشدار-هر یک از طبقات دارای این چنین سیستمی است تا ورود غریبه ها را اطلاع دهد) گذشتم. باز هم درست راس ساعت نه صبح، خودم را به شورن-این رساندم. شورن-این شاید زیباترین معبد در کیوتو نباشد، اما تنها معبدی شاید باشد که توانستم به تنهایی و بدون صدای زنگوله، بلکه با صدای پرندگان و حرکت آب و گذر باد از میان بامبوها، آرامش و سکوت معابد قدیم را با تمام وجودم حس کنم.
البته که با انتشار این مطالب در اینترنت، ممکن است این آرامش را برای نسل های بعدی که بخواهند به آنجا بروند، نابود کرده باشم. من از موزه لوکوموتیو بخار اومه کوجی نیز لذت بردم. اومه کوجی ایستگاه راه آهن بسیار قدیمی است که اکنون به موزه راه آهن تبدیل شده است. تعدادی از موتورهای قدیمی، به همراه نمایش نحوه فعالیت موتورهای بخار و چند مدل سیستم قطار در معرض دید عموم قرار گرفته اند. اما بزرگترین جاذبه ای که این موزه دارد، سفری یک کیلومتری با یک قطار بخار (۵۰۰ متر رفت و ۵۰۰ متر برگشت) است. سپس، موتور را روی صفحه گردون قرار داده، مخزن سوختش را پر می کنند، و سپس دوباره در حالت آماده روی ریل قرار می دهند. ورودیه موزه ۴۰۰ ین و سفر با قطار بخار ۲۰۰ ین اضافی هزینه دارد.
هم چنین باید اشاره کنم که فینال جام جهانی را ساعت ۳ صبح در یک بار در کیوتو به نام «هاب» در منطقه پونتوچو تماشا کردم. البته فراموش نشود که پونتوچو محله ای پر از رستوران های خوب است. خواستم بگویم که من شرط بندی خود روی فینال جام جهانی را بردم. من فوتبال را خوب بلدم!
ناگویا
یک روز را در ناگویا سپری کردم و در طول روز انجام یک کار در ذهنم بود، رفتن به مسابقات باشو سومو ناگویا در ژیمنازیوم آیچی پرفکچر. این مسابقات سومو به مدت سه هفته در ماه جولای (از اولین یکشنبه تا آخرین یکشنبه آن) به طول می انجامد. بلیت ها به قمیت ۲۷۰۰ ین (۲۷ دلار) به فروش رفته و در درب ورودی قابل تهیه هستند. اگر در هفته ابتدایی قصد تماشای این مسابقات را داشته باشید، مشکلی در تهیه بلیت نخواهید داشت. هفته آخر و آخر هفته ها بسیار شلوغ است. بلیت ۲۷۰۰ ینی ورودیه عمومی به سالن است، یعنی شما می توانید هر جایی را که کسی پیش از شما ننشسته است بنشینید و فرصت این را داشته باشید که از نزدیک مسابقات را تماشا کرده و عکس های خاطره انگیزی بگیرید. فضای استادیوم به سبک معمول بوده و ردیف های صندلی دور ناحیه گرد مسابقه چیده شده اند. اما برای سومو، صندلی ها تا شده و بالش های ارغوانی رنگ پهن شده تا تماشاگران بتوانند به صورت چمباتمه مسابقات را تماشا کنند. رینگ مسابقه نیز به صورت مربعی شکل و اندکی بالاتر از سطح زمین است. روی رینگ فضایی دایره ای شکل با استفاده از طناب ایجاد شده است که پوشیده از خاک است. در آن بخش دایره ای شکل است که کشتی گیران زورآزمایی می کنند. خارج از رینگ، و روی زمین، پنج داور با روپوش های سیاه رنگ نشسته اند. دو کشتی گیر در دو طرف هیات داوران می نشینند.
