با غارنشینان امروزی آشنا شوید
امروزه بشر به دنبال تسهیل زندگی خود است تا بتواند آن را با به خدمت گرفتن ابزارهای مختلف، آسان و راحت کند تا از امکانات رفاهی بیشتر و به روزتری برخوردار باشد. اما هنوز هم افرادی هستند که از ابتدایی ترین ابزار دنیای مدرن دور هستند و کوچک ترین آشنایی با فناوری و وسایل ارتباطی ندارند. یکی از این نمونه ها را در میان زمین های ناهموار و زمخت استان گایژو چین در روستایی پیچ در پیچ در ارتفاعات کوهستانی می توان پیدا کرد. در حال حاضر حدود ۷۰ نفر این غار را خانه خود می نامند و نام آخرین طایفه غار نشین آسیا را بر دوش می کشند. با الی گشت همراه باشید تا بیشتر از این غارنشینان بدانیم.
مطالب مرتبط: آخرین غارنشینان تاریخ شهر ممنوعه چین چرا ممنوع بوده است
سبک زندگی اهالی
با قدم زدن در غار ژانگ دانگ طنین گاه و بی گاه گاوی به گوش می رسد. روستاییان در حال بافتن پارچه، آسیاب برنج، برداشت برنج و گله حیوانات دیگر می باشند. مردان روستا اوقات بیکاری شان را به نوشیدن می‌گذرانند و بانوان سرشان را به بافتن پارچه گرم می‌کنند. بیست خانواده از اقلیت های قبیله میائوساکن این غار وسیع بوده و با کاشت ذرت بر روی کوهستان و پرورش حیواناتی چون مرغ و گاو زندگی می‌گذرانند. در سقف غار یک استالاکتیت سه متری وجود دارد که آب از آن چکه می کند و آب روستا از همان چکه ها تأمین می‌شود. قطرات آب به هنگام چکیده شدن از این قندیل سه متری فیلتر شده و در گودال شفافی شبیه دهان قورباغه جمع می‌شود. در واقع مردم روستای ژانگ دانگ آب نوشیدنی خود را با جمع آوریِ قطره ای از سنگ های درون غار تأمین کرده و برای استفاده در ماه های خشک سال ذخیره و جیره بندی می نمایند. در سال ۲۰۰۷ آنها مخزن محکمی برای افزایش بهره وری و ذخیره آب ساختند.
دیوار خانه های روستایی ژانگ دانگ از بامبو بافته شده و تا مدت های طولانی، خانه آن ها سقفی جز سقف غار نداشت. برای آن که ساکنین از روشنایی و هوای تازه بهره ببرند، خانه تمامی‌شان در نزدیکی ورودی غار ساخته شده است. البته امروزه بالای برخی از خانه ها یک سقف چوبین دیده می‌شود. بر روی درهای ساخته شده از بامبوی خانه‌ها، شماره هایی دیده می شود که گویا پلاک خانه ها می باشد. جالب توجه ترین بخش دکوراسیون درون غار، تخت‌ها، نیمکت ها و میزهای غذا خوری روستا می باشد. هر هفته روستاییان برای خرید مایحتاج شان یک مسافت ۱۵ کیلومتری را پیاده می روند تا به سوپرمارکت برسند.
تا یک دهه پیش مردم ژانگ برای گرمایش خانه ها و پخت و پزشان از اجاق های چوبی استفاده می کردند تا این که تأسیسات برقی به این روستا راه یافت. با کشیده شدن برق به درون روستا، لامپ و وسایل برقی چون تلویزیون و ماشین لباس شویی به روستای ژانگ راه پیدا کرد.
در سال ۲۰۱۰ یکی از مقامات دولت چین به منظور اقامت مردم روستا، در زیر کوهستان و با فاصله ۵۰۰ متری از غار تعدادی خانه بتنی ساخت. اما مردم روستا نظر متفاوتی نسبت به خانه ها داشتند. آنها حاضر به سکونت در خانه های دولتی نشدند و گفتند که این خانه ها برای سکونت، ناامن و غیر استاندارد است.
در سال ۲۰۰۷ این روستا ۱۰۰ نفر جمعیت داشت اما در طی زمان و پس از آن که روستای ژانگ دانگ مورد توجه رسانه ها و گردشگران قرار گرفت، بخشی از ساکنین به مکان های دیگر رفتند. در واقع آن زمان بود که روستاییان متوجه شرایط سخت و طاقت فرسای زندگی خود شدند و تصمیم گرفتند در مناطقی با امکانات بیش تر، زندگی راحت تری را در پیش گیرند. در حال حاضر روستای ژانگ دانگ تنها ۷۰ ساکن روستایی دارد.
